ďťż  
logo.png
ban.jpg
Sunday, June 1st, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • aramix.keep.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » Aleksander Wojciechowski - malarstwo po 45 r., Historia sztuki, Historia sztuki
    » Aleksander Fredro - Pan Jowialski, rok II, Historia literatury polskiej do 1918, Romantyzm, Streszczenia (romantyzm), Romantyzm
    » ALEKSANDER KAMĨSKI, Pedagogika, pedagogika społeczna
    » Aleksander Dumas - Dartagnan, Literatura, Dumas Alexander
    » Aleksander Fredro - Pan Geldhab, ♠Filologia Polska♠, ROMANTYZM, Fredro
    » Aleksandra Brylska - Reprezentacje atakĂłw atomowych na Hiroszimę i Nagasaki oraz przedstawienia bomby atomowej w Polsce, Japonia
    » Aleksander Wit Labuda Eksplikacja tekstu, edukacja,hobby,, Edukacja, teoria. lit., kulturoznawstwo, socjologia
    » Aleksander Puszkin - Dama pikowa (tłum. polskie), Filologia Rosyjska, Historia Literatury Rosyjskiej, Semestr I
    » Aleksander Bruckner - Mitologia słowiańska i polska.by anya, słowianie
    » Aleksandra Pilsudska - Wspomnienia, Patron szkoły - JĂłzef Piłsudski
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    Aby rozpocząć lekturę,
    kliknij na taki przycisk ,
    który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.
    Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym
    LITERATURA.NET.PL
    kliknij na logo poniĹźej.
    Aleksander Krawczuk
    OSTATNIA
    OLIMPIADA
    2
    Tower Press 2000
    Copyright by Tower Press, Gdańsk 2000
    3
    HISTORIA I OLIMPIADY
    Stara przypowieść grecka, chyba pitagorejska, porównywała życie i postawy ludzi do ob-
    razów, jakie można zaobserwować podczas igrzysk w Olimpii. Jedni przybywają tam, aby
    walczyć na stadionach, zdobywać sławę, nagrody, znaczenie. Inni, aby w ten lub ów sposób
    zarobić, kręcąc się wśród tłumu widzów, handlując i zwodząc. A wreszcie jeszcze inni – i
    tylko ci są godni miana prawdziwych olimpijczyków! – zjawiają się nie dla rywalizacji, choć-
    by najszlachetniejszej, nie z żądzy poklasku i rozgłosu, a nade wszystko nie dla pieniędzy;
    pragną natomiast po prostu i w spokoju ducha przyjrzeć się wspaniałemu widowisku, cieszyć
    się i radować samym pokazem ruchu i sprawności, nie myśląc o żadnych korzyściach osobi-
    stych.
    PorĂłwnanie posiada takĹźe ten walor, Ĺźe dobrze ilustruje, jak Grecy oceniali ludzkie posta-
    wy i cele zabiegów. Ów system wartościowania obowiązywał przez długie wieki w kręgach
    starożytnych intelektualistów i wpajany był uporczywie szerszym warstwom, z różnym
    oczywiście powodzeniem. Owszem, miłowano sławę i dobre imię, podziwiano agonistykę,
    nie potępiano z gruntu starań o złoto i srebro. Najwyżej jednak stawiano ideał życia oddanego
    wyłącznie kontemplacji, czyli bezinteresownemu badaniu i rozważaniu prawdy; wszelkiej
    prawdy, w każdej dziedzinie życia. W języku greckim tego rodzaju ogląd myślowy zwał się
    „theoria”. Pierwotnie określano tak sam akt wszelkiego obserwowania jakichś zjawisk, na-
    stępnie oficjalne poselstwa państwowe, udające się na święte igrzyska, aby się im przyjrzeć i
    cześć oddać bogom, a wreszcie ów dopiero co wspomniany ogląd intelektualny, czyli myśle-
    nie skierowane ku sprawom wielkim i oderwanym; a także jego owoc. Właśnie w tym ostat-
    nim znaczeniu wyraz żyje po dzień dzisiejszy. Teoria stanowiła w pojęciu greckich mędrców
    dobro najcenniejsze. Według pewnych koncepcji filozoficznych szczęsny byt bogów nie-
    śmiertelnych polega na tym, i na tym tylko, że mogą oni oddawać się wyłącznie teorii, czyli
    patrzeć wprost w olśniewający blask Prawdy ostatecznej. Im bardziej więc – tak nauczali sta-
    rożytni – życie nasze, uwolnione od więzów ciasnego praktycyzmu, skłania się ku myśleniu
    teoretycznemu, tym bardziej staje się boskie.
    Przypowieść zachowuje zawsze swoją aktualność, dotyczy bowiem nie tylko czasów i sto-
    sunków antycznych, lecz pewnych stale się powtarzających sytuacji, typów postępowania,
    hierarchii ocen. Jest też przestrogą dla nas. Igrzyska olimpijskie znowu przyciągają setki i
    tysiące zawodników z różnych krajów, a przede wszystkim wręcz nieprzejrzane rzesze entu-
    zjastów; co prawda jedni i drudzy nie zawsze odznaczają się szczytną, absolutną bezintere-
    sownością. Wydać by się mogło, że jakaś przedziwna psychoza ogarnia ogromne, i to najlud-
    niejsze, najbardziej cywilizowane obszary globu dokładnie co cztery lata – jak niegdyś w
    Helladzie.
    Co cztery lata. Okres ten pomiędzy igrzyskami zwano w starożytności olimpiadą, podob-
    nie jak niekiedy, choć rzadko, same zawody. Także obecnie wyraz ów występuje w dwóch
    znaczeniach, choć coraz częściej mówiąc „olimpiada” mamy na myśli jedynie zawody,
    zresztą nie tylko sportowe, lecz również rywalizację w różnych umiejętnościach naukowych;
    tak to się utarło przynajmniej w naszym kraju. Dlatego też tytuł niniejszej książki można ro-
    zumieć dwojako. Zapowiada on albo relację o ostatnich igrzyskach w Olimpii starożytnej,
    4
    albo też historię kilku lat pomiędzy igrzyskami przedostatnimi i ostatnimi. Oczywiście najle-
    piej byłoby omówić oba tematy łącznie. Nie wiemy jednak, co działo się na stadionach nad
    rzeką Alfejos, gdy po raz ostatni zebrali się tam zawodnicy. Nie znany jest ani przebieg kon-
    kurencji, ani nawet imiona zwycięzców. Zresztą gdybyśmy jakimś szczęsnym trafem posiedli
    autentyczne i dokładne sprawozdanie naocznego świadka tamtych igrzysk, może nie wypa-
    dłoby ono zbyt interesująco. Podobnie jak niewielu dziś pasjonują opowieści o przebiegu
    spotkań sportowych sprzed lat choćby tylko kilkunastu. To już wyłącznie zbiór ciekawostek i
    anegdot, zabarwionych sentymentem do wspomnień młodości, ale i pobłażaniem dla minio-
    nych rekordów, przeżyć, emocji. Nie nasuwają owe obrazy żadnych głębszych refleksji – po-
    za chyba tą jedną: czy nie posunęliśmy się zbyt daleko w kulcie wyczynu sportowego, przy-
    gotowywanego niemal laboratoryjnie? Zgoła inaczej rzecz się przedstawia, jeśli za przedmiot
    rozważań wziąć wycinek dziejów pomiędzy dwoma igrzyskami, owe dzielące je lata, jeśli
    dokonać przeglądu najciekawszych wydarzeń, zaprezentować najwybitniejsze osobistości,
    scharakteryzować znamienne prądy i zjawiska w różnych dziedzinach życia społecznego. A
    zwłaszcza jeśli postawić pytanie: z jakich to przyczyn w pewnym momencie zgasły igrzyska,
    święcone poprzednio tak regularnie przez tyle wieków? Opowieść o sprawach i ludziach z
    okresu zamierania olimpiad antycznych może okazać się z wielu względów pouczająca dla tej
    generacji, która w przeszło piętnaście wieków później ogląda triumfalny pochód igrzysk od-
    rodzonych.
    W gruncie rzeczy książka ta winna stanowić tylko część dużej całości, złożonej z czterech
    odrębnych traktatów. Miejmy nadzieję, że owa tetralogia stopniowo powstanie i otrzyma swój
    pełny kształt jako owoc pracy kilku autorów. Otóż część pierwsza odmaluje obraz świata w
    czasach, gdy rozpoczęto obchodzić igrzyska olimpijskie regularnie; było to ósme stulecie
    p.n.e., wschód lub też raczej budzenie się greckiej kultury. Część druga, tutaj przedstawiona,
    mówi o epoce późniejszej o dwanaście wieków, kiedy to przyszedł kres olimpiad. A część
    trzecia? Ta opowie o czasach pierwszej olimpiady nowożytnej, czyli o latach 1896–1900.
    Dobiegał wtedy końca wiek XIX, wiek rewolucji przemysłowej i liberalizmu, a rozpoczynał
    się krótki i pogodny okres nie bez racji zwany piękną epoką. Jednakże postępy techniki, kon-
    flikty społeczne i polityczne już zapowiadały koszmar wojen i grozę wszelkich kataklizmów
    wieku XX. I wreszcie część czwarta tetralogii! Ta będzie poświęcona ostatniej olimpiadzie
    nowego, naszego porządku. Ktoś napisze taką książkę w przyszłości – jeśli w ogóle będzie
    miał i umiał kto pisać oraz jeśli znajdzie czytelników. Przyjdzie bowiem, przyjdzie na pewno
    moment dziejowy, ktĂłry przetnie w ten lub inny sposĂłb bieg i byt igrzysk tak podziwianych,
    tak wielbionych! Kiedy to się stanie, z jakich przyczyn, z czyjej winy? Nie ma wróża i nie ma
    futurologa, który by potrafił to wskazać choćby w przybliżeniu. Zgon, naturalny lub gwał-
    towny, może przyjść równie dobrze za wiele, wiele tysiącleci, jak i w przyszłości najbliższej.
    Każde igrzyska, także te, do których się przygotowujemy, mogą okazać się ostatnimi. Twier-
    dzą niektórzy, że już stało się coś, co źle wróży wielkiej idei olimpijskiego pokoju, brater-
    stwa, szlachetnej rywalizacji. Popłynęła krew podczas igrzysk w Monachium! A przecież bez
    tej idei nawet najświetniej zorganizowane zawody stają się tylko popisem fizycznej sprawno-
    ści wyselekcjonowanych osobników gatunku „homo sapiens”, niczym więcej.
    Jedno wszakże wolno rzec już z góry i to z absolutną, niezachwianą pewnością! Kres
    olimpiad nowożytnych będzie zarazem oznaką śmierci lub co najmniej zasadniczej przemiany
    treści i oblicza naszej cywilizacji. Podobnie jak zgon olimpiad porządku antycznego zwiasto-
    wał, że odchodzi i przeistacza się wspaniała, bogata, długotrwała epoka dziejowa, zwana
    przez nas starożytnością.
    5
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.