ďťż  
logo.png
ban.jpg
Sunday, April 6th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • aramix.keep.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » ALEKSANDER KAMĨSKI, Pedagogika, pedagogika społeczna
    » Aleksander Krawczuk - Kleopatra(1), e-books, e-książki, ksiązki, , .-y
    » Aleksander Fredro - Pan Geldhab, ♠Filologia Polska♠, ROMANTYZM, Fredro
    » Aleksandra Brylska - Reprezentacje atakĂłw atomowych na Hiroszimę i Nagasaki oraz przedstawienia bomby atomowej w Polsce, Japonia
    » Aleksander Wit Labuda Eksplikacja tekstu, edukacja,hobby,, Edukacja, teoria. lit., kulturoznawstwo, socjologia
    » Aleksander Bruckner - Mitologia słowiańska i polska.by anya, słowianie
    » Aleksandra Pilsudska - Wspomnienia, Patron szkoły - JĂłzef Piłsudski
    » Aleksander Kwaśniewski- Izaak Stoltzman, Zachomikowane i Od Was, Od Was
    » Aleksander Krawczuk - Ostatnia Olimpiada, e-books, e-książki, ksiązki, , .-y
    » Aleksander-Zinoview-Homo-sovieticus, E-booki, Od wojny do wojny II
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    Aby rozpocząć lekturę,
    kliknij na taki przycisk ,
    który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.
    Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym
    LITERATURA.NET.PL
    kliknij na logo poniĹźej.
    Aleksander Puszkin
    DAMA PIKOWA
    Dama pikowa oznacza skrytą nieżyczliwość
    Najnowsza księga wróżb
    1
    Copyright by
    Tower Press
    Wydawnictwo „Tower Press”
    Gdańsk 2001
    2
    1
    Zasiedli społem:
    Każdy nad stołem
    Wsparty,
    A każdy w wiście
    Bił zamaszyście
    Karty.
    I tylko czasem
    Przerwą z hałasem
    Ciszę:
    KaĹźdy na desce
    Kredą po kresce
    Pisze.
    Pewnego razu u oficera gwardii konnej Narumowa grano w karty. Długa zimowa noc
    minęła niepostrzeżenie; do kolacji siedli o piątej nad ranem. Ci, którzy wygrali, jedli z
    wielkim apetytem; inni siedzieli w posępnym roztargnieniu nad pustymi talerzami. Ale zjawił
    się szampan – rozmowa się ożywiła i wszyscy wzięli w niej udział.
    – Jak ci poszło, Surin? – zapytał gospodarz.
    – Przegrałem, swoim zwyczajem. Trzeba przyznać, że nie mam szczęścia. Gram prostą,
    nigdy się nie gorączkuję, nic mnie nie zdoła zbić z tropu, a jednak wciąż przegrywam.
    – I nigdy nie uległeś pokusie? Nigdy nie postawiłeś na
    routĂŠ
    ? Podziwiam twoją siłę woli.
    – A co powiecie o Hermanie? – odezwał się jeden z gości wskazując młodego inżyniera. –
    Nigdy nie wziął kart do rąk, nigdy nie zagiął parolu, a jednak do piątej rano siedzi i przygląda
    się naszej grze.
    – Gra bardzo mnie interesuje – rzekł Herman – ale nie mogę poświęcić tego, co niezbędne,
    w nadziei zdobycia tego, co zbyteczne.
    – Herman to Niemiec: jest wyrachowany, w tym rzecz! – stwierdził Tomski. – Nie
    rozumiem natomiast jednej tylko osoby na świecie – mojej babki, hrabiny Anny Fiedotowny.
    – Jak to? – zawołali goście.
    – Nie pojmuję – ciągnął Tomski – dlaczego moja babka nie poniteruje.
    – A cóż w tym dziwnego – rzekł Narumow – że osiemdziesięcioletnia staruszka nie
    poniteruje?
    – Więc nic o niej, panowie, nie wiecie?
    – Nie, doprawdy nie wiemy.
    – No, to posłuchajcie. Musicie wiedzieć, że moja babka jakieś sześćdziesiąt lat temu
    jeździła do Paryża i była tam bardzo w modzie. Uganiały się za nią tłumy, aby zobaczyć
    la
    VĂŠnus moscovite
    ;
    1
    sam Richelieu ubiegał się o jej względy, a babka zapewnia, że niewiele
    brakowało, aby się zastrzelił przez jej okrucieństwo.
    W tych czasach damy grywały w faraona. Pewnego razu babka na dworze królewskim
    przegrała do księcia Orleańskiego jakąś dużą sumę na słowo honoru. Po przyjeździe do domu
    1
    moskiewską Wenus.
    3
    babka odlepiając muszki z twarzy i rozluźniając rogówkę oznajmiła dziadkowi o przegranej i
    kazała, by zapłacił dług.
    Nieboszczyk dziadek, jak sobie przypominam, był u babki czymś w rodzaju ochmistrza.
    Bał się jej jak ognia, mimo to jednak, gdy usłyszał o tak straszliwej przegranej, wpadł w
    gniew, przyniósł liczydła, dowiódł, że w ciągu pół roku wydali pół miliona, że pod Paryżem
    nie mają ani podmoskiewskiej, ani też saratowskiej wsi, a kategorycznie odmówił zapłacenia
    długu. Babka spoliczkowała go i na znak niełaski poszła spać sama.
    Na drugi dzień kazała wezwać męża w nadziei, że domowa kara podziałała, ale dziadek
    był niewzruszony. Po raz pierwszy w życiu zdecydowała się wobec niego na tłumaczenia i
    wyjaśnienia: chciała poruszyć jego sumienie, pobłażliwie dowodząc, że dług długowi
    nierówny, że jest różnica pomiędzy księciem a fabrykantem powozów. Nic z tego. Dziadek
    się zbuntował. Nie i nie. Babka nie wiedziała, co począć.
    Bliskim jej znajomym był człowiek bardzo interesujący. Słyszeliście, panowie, o hrabi
    Saint–Germain, o którym opowiadają tyle przedziwnych historii. Wiecie zapewne, iż mówił o
    sobie, że jest Żydem Wiecznym Tułaczem, wynalazcą eliksiru życia, kamienia filozoficznego
    i tak dalej. Wyśmiewano go jako szarlatana, a Casanova w swych
    Pamiętnikach
    mówił, że był
    szpiegiem; przy tym wszystkim Saint–Germain pomimo swej tajemniczości miał bardzo
    szacowny wygląd, a w towarzystwie był człowiekiem bardzo miłym. Babka po dziś dzień
    kocha się w nim zapamiętale i gniewa się, gdy mówić o nim bez szacunku. Babka wiedziała,
    że Saint–Germain mógł rozporządzać wielkimi sumami. Postanowiła uciec się do niego;
    napisała więc kartkę, w której prosiła, by natychmiast do niej przyjechał.
    Stary dziwak zjawił się niezwłocznie i zastał ją w straszliwej rozpaczy. Opisała mu w
    najczarniejszych barwach okrucieństwo męża, a w końcu powiedziała, że całą swoją nadzieję
    pokłada w jego przyjaźni i uprzejmości.
    Saint–Germain zamyślił się. „Mogę służyć pani tą sumą – powiedział – ale wiem, że nie
    znajdzie pani spokoju aż do chwili spłacenia długu, a nie chciałbym przysparzać jej kłopotów.
    Jest inny sposób – może się pani odegrać”.
    „Ale, kochany hrabio – odpowiedziała babka – przecież powiadam panu, że nie mamy
    wcale pieniędzy”. „Pieniądze nie są przy tym potrzebne – odrzekł Saint–Germain – niech
    mnie pani raczy wysłuchać”. I wtedy zdradził jej tajemnicę, za którą każdy z nas drogo by
    zapłacił...
    Młodzi gracze zdwoili uwagę. Tomski zapalił fajkę, zaciągnął się i mówił dalej:
    – Tego samego wieczoru babka zjawiła się w Wersalu
    au
    jeu de la reine
    .
    2
    Książę
    Orleański trzymał bank; babka trochę się usprawiedliwiała, że nie przywiozła ze sobą długu,
    zmyśliła jakąś historyjkę na wytłumaczenie i zaczęła poniterować do księcia. Wybrała trzy
    karty i postawiła jedną po drugiej: wszystkie trzy wygrały z punktu i w ten sposób babka
    całkowicie się odegrała.
    – Przypadek – powiedział jeden z gości.
    – Bajka – rzekł Herman.
    – Pewno karty były znaczone – zwrócił uwagę ktoś trzeci.
    – Nie sądzę – odparł poważnie Tomski.
    – Jak to?! – powiedział Narumow. – Masz babkę, która zgaduje trzy karty z rzędu, i do tej
    pory nie przejąłeś od niej tej czarnej magii?
    – Tak, akurat! – odpowiedział Tomski. – Miała czterech synów, jednym z nich był mój
    ojciec; wszyscy czterej byli zawziętymi graczami, a jednak żadnemu z nich nie zdradziła swej
    tajemnicy, choć nie wyszłoby to na złe ani im, ani nawet mnie. Ale posłuchajcie, proszę, co
    opowiadał mi wuj, hrabia Iwan Iljicz, i ręczył honorem, że to prawda. Nieboszczyk Czaplicki
    – ten sam, który przepuścił miliony i umarł w nędzy – pewnego razu w młodości przegrał,
    zdaje się do Zoricza, coś około trzechset tysięcy. Był w rozpaczy. Babka, która zawsze
    2
    na karty u krĂłlowej.
    4
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.