ďťż  
logo.png
ban.jpg
Monday, April 14th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • jamnix.pev.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » Aleksander Wojciechowski - malarstwo po 45 r., Historia sztuki, Historia sztuki
    » Aleksander Fredro - Pan Jowialski, rok II, Historia literatury polskiej do 1918, Romantyzm, Streszczenia (romantyzm), Romantyzm
    » ALEKSANDER KAMĨSKI, Pedagogika, pedagogika społeczna
    » Aleksander Krawczuk - Kleopatra(1), e-books, e-książki, ksiązki, , .-y
    » Aleksander Dumas - Dartagnan, Literatura, Dumas Alexander
    » Aleksander Fredro - Pan Geldhab, ♠Filologia Polska♠, ROMANTYZM, Fredro
    » Aleksandra Brylska - Reprezentacje atakĂłw atomowych na Hiroszimę i Nagasaki oraz przedstawienia bomby atomowej w Polsce, Japonia
    » Aleksander Wit Labuda Eksplikacja tekstu, edukacja,hobby,, Edukacja, teoria. lit., kulturoznawstwo, socjologia
    » Aleksander Puszkin - Dama pikowa (tłum. polskie), Filologia Rosyjska, Historia Literatury Rosyjskiej, Semestr I
    » Aleksander Bruckner - Mitologia słowiańska i polska.by anya, słowianie
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    ALEKSANDER ZINOWIEW
    Homo sovieticus
    Aleksander Zinowiew HOMO SOVIETICUS
    ISBN 0902352318
    Z rosyjskiego przełożył Stanisław Deja
    Do druku przygotowała Maryna Ochab
    „Rozmowę..." z angielskiego przełożył K.A.
    Rysunek na okładce Aleksander Zinowiew
    Oprawa graficzna J.C.
    Copyright ÂŽ L'Age d'Homme, Lausanne, 1980
    Copyright Š for Polish edition Polonia Book Fund Ltd
    Pierwsze wydanie polskie maj
    ALL RIGHTS RESERYED WSZYSTKIE PRAWA ZASTRZEĹťONE
    POLONIA BOOK FUND LTD
    8 QUEEN ANNE’S GARDENS, LONDON W4 1TU UNITED KINGDOM
    Printed and bound in the U K
    Przedmowa
    Dla duszy jesteś jak łyk ozonu...
    Witaj, zono!
    Walentin Sokołow
    Pomysł wydania w jednym tomie napisanej w 1982 roku powieści
    Homo sovieticus
    i wywiadu, jakiego jej autor udzielił w
    roku 1983 może się na pierwszy rzut oka wydać dziwny. Jest on jednak logiczny, bo pozwala na nowo odczytać dawne
    książki Zinowiewa i zrozumieć to, co wydawało się zaskakujące i niezrozumiałe.
    Po ukazaniu się
    Homo sovieticusa
    napisałem, że książka ta otwiera nową epokę w twórczości Aleksandra Zinowiewa.
    Następnymi etapami nowej epoki były
    Polot naszych młodych lat,
    literacko-socjologiczne studium stalinizmu, i wywiad
    udzielony angielskiemu dziennikarzowi George'owi Urbanowi.
    Przepastne wyĹźyny
    zrobiły tak wielkie wrażenie na rosyjskich i zagranicznych czytelnikach, bo Aleksander Zinowiew był
    pierwszym, który zaproponował nowe spojrzenie na ustrój sowiecki. Odrzucając analizę
    per analogiam,
    zrezygnował z
    badania społeczeństwa sowieckiego poprzez porównywanie go z Rosją przedrewolucyjną albo ze współczesnym Zachodem.
    W przeciwieństwie do swych byłych kolegów Zinowiew używa pojęć sowieckich i terminologii marksistowskiej nie dla
    dowiedzenia zdobyczy ustroju komunistycznego, a dla udokumentowania jego wad. Anton Zimin,
    alter ego
    autora ze
    Świetlanej przyszłości,
    opisuje tę metodę tak: ,,Gotów jestem przyznać przeciwnikowi przewagę i zgodzić się na wszystko,
    czego chce. Uważacie, że rewolucja była błogosławieństwem dla Rosji? Zgoda. Jedność partii z narodem? Zgoda. Od
    każdego według jego możliwości? Zgoda. Każdemu według jego potrzeb? Zgoda."
    Przepastne wyĹźyny
    opisywały nowy, sowiecki, świat, rządzące nim prawa i jego mieszkańców. W następnych książkach, z
    których dziś można by już zestawić sporą biblioteczkę, autor rozbudowywał opis świata, który znał na wylot. Główni
    bohaterowie się nie zmieniali: pracownicy frontu ideologicznego, którzy niekiedy gorliwie a często niechętnie, z ironicznym
    uśmieszkiem, robią co im każą.
    Ci zjadacze ideologii sowieckiej stanowią — zdaniem Zinowiewa – rdzeń inteligencji sowieckiej: jak rzymscy augurowie
    podśmiewają się między sobą, nie przestając gnębić niewyświęconych. Jako krytyk ustroju występuje z reguły mądry, zdolny
    i rozumiejący wszystko członek kasty, który doznaje porażki w walce o miejsce na drabinie hierarchii (znakiem porażki jest
    często przegrana w wyborach na członka-korespondenta Akademii Nauk), bo kaście nie są potrzebne rozum i talenty. „Czego
    ty właściwie chcesz?", pytają jednego z bohaterów
    Żółtego domu.
    Jego odpowiedź jest sumą pragnień głównych bohaterów
    Zinowiewa: „Chciałbym mieć przywileje i sukcesy, ale za wrodzone zdolności, pracę i dzielność" (tom I, str. 181). Tematem
    wszystkich książek Zinowiewa jest niemożność zrealizowania w ustroju sowieckim najgłębszych pragnień człowieka. Ustrój
    nieubłaganie i nieuchronnie przemiela człowieka, przekształcając go w
    homo sovieticus,
    „homososa", jak to po swojemu
    skraca Zinowiew.
    Logik z wykształcenia, wykonywanego zawodu i powołania, Aleksander Zinowiew poddaje ustrój sowiecki analizie
    logicznej i odkrywa rządzące nim prawa. Ustrój rozprawił się ze swym badaczem bez litości: zmusił go do wyjazdu w inny
    świat, na Zachód. W ten sposób dał mu nieocenioną szansę sprawdzenia, czy odkryte przezeń prawa były prawdziwe.
    W 1980 roku Aleksander Zinowiew ogłosił wyniki sprawdzianu w teoretycznej pracy pt.
    Komunizm jako rzeczywistość.
    W
    1982 roku powrócił raz jeszcze do gatunku, który zyskał mu sławę, mianowicie do gatunku
    Przepastnych wyżyn. Świetlanej
    przyszłości, W przedsionku raju
    i
    Żółtego domu.
    Autorzy licznych artykułów o twórczości Zinowiewa nie zdołali dojść do
    porozumienia co do nazwy tego gatunku. Najlepiej będzie nazwać go „zinowiadą". Spór o gatunek wydaje się konieczny, bo
    właśnie szczególny charakter „zinowiady" decyduje o jej sile. Wszyscy piszący o Zinowiewie jednogłośnie i słusznie
    zauważali, że jego książki stanowią stop wszystkich istniejących gatunków i stylów literackich — filozoficznych rozmyślań i
    kupletów, analiz logicznych i dowcipów. Jednak siła książek Zinowiewa, ich ostrość polega nie tyle na wielości stopionych
    gatunków i stylów, i nawet nie na głębi i błyskotliwości analizy. Szczególny charakter „zinowiady" polega na tym, że autor
    samego siebie
    przekształcił w przedmiot naukowej analizy. Aleksander Zinowiew z podziwu godną konsekwencją kładzie
    samego siebie na stół operacyjny i skalpelem obnaża pod mikroskopem, aby dobrać się do tajników ustroju i istoty, którą
    ustrój ten zrodził. Historia medycyny zna przypadki bohaterskich lekarzy, którzy zaszczepiali sobie straszne choroby, aby
    obserwować ich przebieg i znaleźć lekarstwo. Stwierdziwszy, że jest zarażony jak wszyscy obywatele ZSSR, Zinowiew
    przystąpił do obserwacji symptomów i poszukiwań panaceum.
    Opublikowany w 1982 roku
    Homo sovieticus
    to moim zdaniem najwaĹźniejsza od czasu
    Przepastnych wyĹźyn
    książka
    Zinowiewa. Książki napisane po
    WyĹźynach
    rozwijały odkrycie dokonane w tej pierwszej książce, uzupełniały obraz
    sowieckiego świata, ilustrowały go nowymi losami ludzi przemielonych w trybach realnego komunizmu. Znaczenie
    Homo
    sovieticus
    polega na zestawieniu człowieka wychowanego przez ustrój sowiecki z innym światem. Dopóki człowiek sowiecki
    jest u siebie, dopóki jego wady i zalety nie podlegają sprawdzianowi innego świata, pozostaje on „rzeczą samą w sobie".
    Aleksander Zinowiew wyprowadza
    homo sovieticusa
    między ludzi. Jego książka mogłaby się nazywać
    Nasi za granicą.
    Książka pod takim tytułem istnieje. Napisał ją w 1890 roku N.Lejkin. Jej pełny tytuł brzmi:
    Nasi za granicą.
    Humorystyczne opisanie podróży państwa Mikołaja Iwanowicza i Głafiry Siemionowny Iwanowych do Paryża i z powrotem.
    Słowa „i z powrotem" brzmią dziś jak ironia. Ale ani czytelnikom, ani autorowi aluzje czy ironia nawet w głowie nie postały.
    Rzeczy miały się najzwyczajniej pod słońcem: młody kupiec zapragnął pojechać z małżonką do Paryża na wystawę
    światową, wsiedli więc w pociąg i pojechali, wszystko obejrzeli i wrócili. Rosyjscy czytelnicy śmiali się do łez z przygód
    rosyjskiej pary małżeńskiej dlatego, że życie za granicą było inne: w restauracjach dawali malutkie porcje, wobec czego
    Mikołaj Iwanowicz musiał zamawiać dużo dań, w hotelu późnym wieczorem nie przynosili samowaru, jedne rzeczy były
    droższe niż w Rosji, inne tańsze — a wszystko razem dziwne. Zdarzenia, drobne katastrofy i nieporozumienia szalenie
    przypominały przygody „prostaków za granicą" z książki Marka Twaina, na której wzorował się Lejkin.
    Mikołaj Iwanowicz i Głafira Siemionowna Iwanow byli w Paryżu cudzoziemcami. Bohaterowie
    Homo sovieticusa
    są za
    granicą jak przybysze z kosmosu. Do tubylców niepodobni są ani z wyglądu, ani zwłaszcza ze światopoglądu, stosunku do
    ludzi, religii, moralności, kultury i polityki.
    Aleksander Zinowiew przewidział to jeszcze w Moskwie, stwierdzając, że skoro „warunki społeczne w Związku
    Sowieckim różnią się od warunków społecznych na Zachodzie tak jak warunki biologiczne na pustyni albo za Kręgiem
    Polarnym od warunków biologicznych w Ameryce czy Europie zachodniej", to przeżyć i dojść do czegoś może w ZSSR
    tylko osobnik, odznaczający się szczególnymi, potrzebnymi w społeczeństwie sowieckim cechami. W
    Świetlanej przyszłości,
    książce napisanej jeszcze w Rosji, to nowe wcielenie
    homo sapiens
    nazywa się Sowiecki Człowiek, w skrócie „soczłek".
    Obejrzawszy „soczłeka" na Zachodzie, Zinowiew nazwał go
    homo sovieticus,
    w skrócie „homosos". Brzmienie tych dwu
    skrótów wymownie ilustruje ewolucję stosunku pisarza do przedmiotu badań. Rzucony w obce środowisko „soczłek"
    przekształcił się w „homososa”: wszystkie jego cechy i osobliwości wyszły na jaw, zniknęła otoczka ochronna. „Stoję przed
    Wami niczym goły", mógłby powiedzieć jak w piosence Galicza bohater książki. A mówi: stoję przed Wami całkiem goły.
    „Zinowiada" to gatunek niebezpieczny. Niebezpieczny dla pisarza. Czytelnik zawsze ma skłonność do utożsamiania
    autora z bohaterami jego książek: Dostojewskiego będzie sądził za gwałt dokonany przez Stawrogina. W swoich poprzednich
    książkach Zinowiew dopuszczał do głosu wiele postaci; niektóre z nich wyrażały jego myśli. W
    Homo sovieticus
    narrację
    prowadzi w pierwszej osobie. W przedmowie zaś mówi otwarcie: „Sam jestem „homososem". Zinowiew nigdy jeszcze nie
    wejrzał tak głęboko w siebie przy badaniach nad naturą ustroju sowieckiego. George Orwell, który wiedział o czym mówi,
    zauważył kiedyś, że „dobre powieści piszą ludzie odważni". Odwaga Zinowiewa polega na tym, że stara się on powiedzieć
    wszystko o sobie i o innych. Jest to odwaga, która często przypomina wyzwanie, prowokację, i często wywołuje irytację,
    uczucie, które budzi w człowieku jego odbita w lustrze odrażająca morda. Gustaw Herling-Grudziński, który świetnie zna i
    doskonale rozumie literaturę rosyjską, zwrócił uwagę na podobieństwo bohatera
    Homo sovieticus
    do Goładkina z
    SobowtĂłra
    Dostojewskiego. Jak wiadomo, pan Goładkin spojrzał w lustro i zobaczył pana Goładkina. Goładkin młodszy, ten z lustra,
    był — jak wyjaśnia Dostojewski — wstydem Goładkina starszego, jego przerażeniem, jego koszmarem. Był to, jak się
    dowiadujemy, drugi pan Goładkin, ale kropka w kropkę taki jak on sam — krótko mówiąc, jego wierne odbicie...
    Koszmarna scena spotkania dwóch Goładkinów w lustrze niemal dosłownie powtarza się w przedmowie Zinowiewa do
    Homo sovieticus:
    „Mój stosunek do tego osobnika jest dwojaki: kocham go i nienawidzę, szanuję i widzę na wskroś, pełen
    zachwytu a zarazem przerażenia". Zinowiew mówi o sobie i swoim odbiciu i dlatego jest „okrutny i bezlitosny" w opisie
    „homososa".
    Bohater
    Homo sovieticus,
    „Ja", jest emigrantem, mieszkającym wespół z innymi emigrantami w pensjonacie w pewnym
    zachodnioeuropejskim mieście. „Ja" opuścił Ibańsk, ale swój świat zabrał ze sobą. Tematem
    Homo sovieticus
    jest to samo, co
    stanowiło przedmiot poprzednich książek Zinowiewa: zabiegi o państwowe posady w Instytucie i wznoszenie budowli, której
    funkcja wyjaśnia się na ostatniej stronie. To, że w Ibańsku posada w Instytucie (Akademii Nauk) zależała od KGB, a w
    pewnym zachodnioeuropejskim mieście od zagranicznych „specsłużb" nie ma znaczenia, tak jak nie ma znaczenia, że w
    poprzednich książkach budowano Wychodek, Hasło, Pomnik, a tu — Bank. Ważne jest, że „Ja" się nie zmienił: zmienił,
    owszem, miejsce zamieszkania, ale przywiózł ze sobą klatkę, w której siedział.
    Stanisław Lem napisał kiedyś opowiadanie, którego akcja toczy się na odległej planecie, zamieszkałej przez istoty
    zdumiewająco podobne do ludzi. Ustrój panujący na tej planecie zmusza wszystkich do życia w wodzie, a ściślej — pod
    wodą. Mieszkańcy tej planety porozumiewać się mogą między sobą jedynie bulgocąc. Propaganda robi co może, żeby ich
    przekonać, że pod wodą żyje się najlepiej, a oddychanie powietrzem (chociaż wszyscy muszą od czasu do czasu zaczerpnąć
    tchu) jest politycznie niesłuszne. Celem mieszkańców tej dziwnej planety jest ostateczne przejście na rybi sposób życia, czyli
    oddychanie pod wodą. Bohaterowie Zinowiewa, „homososy", tak dalece przywykli do sowieckiego stylu życia, że i na
    Zachodzie starają się — jak przedtem — oddychać pod wodą. Pensjonat to tratwa, na której bulgocą wyrwani ze swego
    naturalnego środowiska sowieccy obywatele.
    Na tratwie wszystko doskonale widać: wszystkie cechy „homososa", jego zalety i wady leżą jak na dłoni. „Homosos" w
    pełnym wymiarze.
    Aleksander Zinowiew, odkrywca praw społecznych kształtujących charakter „homososa", gatunku społecznego najlepiej
    dostosowanego do życia w sowietyzmie, miał poprzedników. M. Bułgakow opisał w
    Feralnych jajach
    sytuację jakby
    żywcem wziętą z „zinowiady". Pod wpływem czerwonego promienia odkrytego przez prof. Persikowa ameby rozpoczynają
    zażartą walkę między sobą: „Nowo narodzone z furią rzucały się na siebie, rwały się na kawałki i połykały... Zwyciężały
    lepsze i silniejsze. Te lepsze były straszne. Po pierwsze miały objętość mniej więcej dwa razy większą niż zwykłe ameby, po
    drugie oznaczały się jakąś szczególną złośliwością i ruchliwością". Prof. Sawicz, autor książki
    Podstawy zachowania
    człowieka,
    która cieszyła się dużym powodzeniem pod koniec lat dwudziestych, uważa rewolucję za proces rozbicia,
    niszczenia wszystkiego, co człowiekowi dał rozwój kultury. Przywódcy sowieckiej rewolucji kulturalnej nazwali ten proces
    „pierwotną akumulacją uczuć socjalistycznych".
    W latach dwudziestych można było (choć tylko nielicznym się to udało) przewidzieć kierunek, w jakim pójdą sprawy.
    Aleksander Zinowiew pokazuje rezultat: dojrzałego „homososa" epoki dojrzałego socjalizmu.
    Zewnętrznie „homosos" prawie się nie różni od człowieka. Jest to
    homo.
    Ale przyrostek -
    sos
    hiperbolicznie uzmysławia
    jedne cechy, likwiduje drugie i wprowadza trzecie — nowe. Do najbardziej rzucających się w oczy cech „homososa" należą
    oszałamiająca pewność siebie i bezmierna pogarda dla innych, przede wszystkim dla Zachodu. To zjawisko ma oczywiste
    przyczyny psychologiczne, ale ma także przyczyny ideologiczne. „Homosos" z mlekiem matki wyssał słowa poety „na
    burżujów z góry patrz" i słowa wodza „byle obywatel sowiecki przerasta o głowę każdego burżuazyjnego urzędasa"...
    Socjologiczne przyczyny — tj. warunki społeczne — tłumaczą zdaniem Zinowiewa zaciętą wrogość i patologiczną zawiść,
    jakie żywią do siebie „homososy". Ustrój socjalistyczny — tak brzmi jedno z odkrytych przez Zinowiewa praw — to
    królestwo miernot, dławiących każdy przejaw talentu. Dlatego we wszystkich książkach Zinowiewa szczególnie cierpią jego
    ulubieni bohaterowie — ludzie błyskotliwi, utalentowani. Najgorzej z nich wiedzie się „Ja": system sowiecki go wypluł, nie
    ma dlań też miejsca w nowym otoczeniu. Cierpi bardziej od innych, bo jest genialny (s. 155) i wie, że ,,mógłby zapisać się
    złotymi zgłoskami w historii nauki" (s. 116), tymczasem „społeczeństwo nie jest zainteresowane w tych wielkich odkryciach,
    dzięki którym twoje imię zapisałoby się złotymi zgłoskami w historii nauki" (s. 120), choć „być może właśnie w ten sposób
    sądzone mi zapisać się złotymi zgłoskami w historii nauki" (s. 133). W tych deklaracjach, w których przekonanie o własnej
    wielkości graniczy niekiedy z megalomanią, przebija jednak czasem brak zaufania do siebie. Wtedy „Ja" dowodzi swojej
    przewagi „demaskując" wszystkich tych, którzy mogliby zagrażać jego wielkości, jego niepowtarzalnemu geniuszowi. W
    Przepastnych wyĹźynach
    występuje pisarz, którego mieszkańcy Ibańska nazywają „Prawdziec". O nim Zinowiew pisał:
    „Jakby nie było, Prawdziec uderza w najczulsze miejsce społeczeństwa ibańskiego. W najważniejsze miejsce. W Jego nerw."
    W
    Świetlanej przyszłości
    Anton Zimin nazywa
    Gułag
    „genialnym dziełem sztuki". „Homosos" „Ja" nie przestaje ironizować
    na temat „pisarza ziemi rosyjskiej" i „wielkiego dysydenta Sowietów" — Sołżenicyna i Sacharowa. „Homososy" z
    pensjonatu tylko jeden raz są tej samej myśli: roztrząsając sprawę „wielkiego dysydenta Sowietów", który ogłosił głodówkę z
    powodu, który wydaje im się śmieszny, żałosny, wręcz żaden, żeby pomóc drugiemu człowiekowi!
    Oszałamiająca pewność siebie, zadziwiająca ciasnota sądów, chorobliwe zadufanie „homososa" są doskonale
    zobrazowane na przykładzie stosunku mieszkańców pensjonatu do kultury Zachodu. W
    Homo sovieticus
    nie pojawia się ani
    jedno nazwisko zachodniego pisarza, malarza, aktora, „homososy" nie chodzą do muzeów, ich znajomość kultury zachodniej
    sprowadza się do „pustych filmów w telewizji", których zresztą też nie rozumieją, bo nie znają języka. Tym niemniej
    „homososy" nie przestają sądzić kultury Zachodu, „pustej, podrzędnej, ogłupiającej". Ich wyobrażenie o kulturze ani razu nie
    wykracza poza ramy wytyczone przez „Literaturną gazetę", której rola w homosowietyzacji człowieka zasługuje na osobną
    analizę.
    „Ja" o głowę przerasta innych „homososów" z książki Zinowiewa. Przede wszystkim dlatego, że wie, że jest
    „homososem", specjalnym typem człowieka, przedstawicielem wyższego (mimo kilku niedociągnięć) gatunku ludzkiego, do
    którego należy przyszłość. Po drugie dlatego, że szczególnie silny jest w nim impuls kierujący wszystkimi „homososami" —
    strach.
    W 1930 roku bohater sztuki A.Afinogienowa
    Strach,
    kierownik Instytutu StymulatorĂłw Fizycznych prof. Borodin
    oświadczył ze sceny 300 sowieckich teatrów: „Żyjemy w epoce wielkiego strachu". I dorzucił: „Mleczarka boi się konfiskaty
    krowy, chłop — przymusowej kolektywizacji, robotnik — bezustannych czystek, funkcjonariusz partyjny — oskarżenia o
    odchylenie, naukowiec — oskarżenia o idealizm, technik — oskarżenia o sabotaż". Prof. Borodin (którego prototypem był
    prof. Sawicz) podsumowuje : „Strach snuje się za człowiekiem. Człowiek staje się nieufny, zamknięty, nierzetelny,
    niechlujny i niemoralny". W 1930 roku prof. Borodin widział dopiero początek epoki Wielkiego Strachu. Od tamtych lat
    upłynęło ponad pół wieku: strach zmieniał opakowanie, ale pozostał głównym, decydującym czynnikiem kształtującym
    świadomość sowieckiego „homososa". O autentyczności, adekwatności, jak chętnie mówi Zinowiew,
    homo sovieticusa
    stanowi atmosfera strachu, w której żyją wszystkie postacie książki. Trudno dziś znaleźć w całej literaturze światowej
    książkę, która by tchnęła równie intensywną grozą: „homososy" nadal boją się wszystkiego, czego bali się w Rosji, a na
    dodatek boją się wszystkiego, co widzą na emigracji. Aleksander Zinowiew mógłby do tytułu swej książki dodać:
    „Homo sovieticus" — człowiek, który się boi.
    ,,Ja", który szydzi ze strachu otaczających go „homososów", sam boi się jeszcze bardziej. Boi się bardziej, bo jest
    inteligentniejszy od innych. Z licznych mądrych spostrzeżeń, trafnych sformułowań i celnych uwag „Ja" na szczególną
    uwagę zasługuje stwierdzenie faktu: „Jak na razie cechy dojrzałego „homososa” najlepiej wykształciły się w ludziach
    sowieckich o stosunkowo wysokim poziomie kultury i wykształcenia, a także w kręgu o najwyższej aktywności społecznej,
    zwłaszcza w środowiskach rządzących, naukowych, w propagandzie, kulturze i oświacie". Ten fakt wydaje mi się bezsporny,
    podobnie jak i jego przyczyna: ludzie sowieccy „na stosunkowo wysokim poziomie", „kręgi o najwyższej aktywności
    społecznej" — boją się najbardziej ze wszystkich. Boją się tego samego, czego się boją wszyscy obywatele
    ZSSR,
    ale —
    bardziej. Poza zdrowym strachem fizycznym odczuwają jeszcze chorobliwy strach metafizyczny. Ten strach to płód
    wychowania „dojrzałego „homososa". Przezwyciężywszy marksizm, zrozumiawszy jego istotę, „Ja", dojrzały „homosos",
    jest nim jednak na wieki napiętnowany. Przede wszystkim jest deterministą i wie, że historia nie stoi w miejscu; nie ma też
    wątpliwości, w jakim kierunku zmierza. „Chciałbym choć raz w życiu — marzy „Ja" — choć na krótką chwilę zlać moją
    myśl i wolę z jakimś strumykiem wielkiej historii". Pragnienie to, potrzeba „zlania się z masą", jak się wyraził Majakowski,
    jest źródłem strachu. Wyrzucony z partii J.Piatakow w 1928 roku dał wyraz temu przerażeniu: „Czyżbyście myśleli, że w
    wielkim przewrocie na skalę światową, w którym nasza partia będzie czynnikiem decydującym, ja będę poza nią?". W 1938
    roku zawtórował mu Bucharin: „Nasze życie jest ciężkie... Ratuje nas wiara w nieustający postęp. Jest on jak fala, która rwie
    brzegi. Jeśli wyjdziecie ze strumienia, fala odrzuci was na bok". Zinowiewowski „homosos" nie mówi o partii, nie używa
    nawet słowa „postęp", ale dusi go strach, że potok historii wyrzuci go na brzeg. Jak śpiewał Louis Armstrong: ,,Kiedy święci
    idą do raju, chcę być wśród nich..."
    Determinizm „homososa" to odwrotna strona jego przekonania, że rozwój ludzkości ma swoje surowe prawa, od których
    nie ma wyjątków. „Homosos" odrzucił marksistowskie sformułowania tych praw, ale zachował wiarę w istnienie
    uniwersalnego klucza otwierającego wszystkie tajniki. Nie mniej ważne jest to, że — przekonany o istnieniu uniwersalnego
    klucza — wierzy niezłomnie, że to on ma go w ręce, że zawładnął Tajemnicą.
    Fundament marksizmu, najwyższej z nauk, to przekonanie, że istnieje Tajemnica, że została ona odkryta, że jest pilnie
    strzeżona i dostępna tylko dla wybrańców. Obywatele sowieccy przejęli od marksistów przekonanie, że strzegą Graala,
    tajemnicę rozwoju historii. Kult tajemnicy w Związku Sowieckim, gdzie wszystko jest tajne łamane przez poufne, to główna
    marksistowska cecha realnego socjalizmu: tajemnica przeraża i pociąga. Każdy sowiecki człowiek wie, że Wie. Stąd pogarda
    „homososów" dla ludzi innego gatunku, przede wszystkim dla cudzoziemców. Stąd ich przekonanie, że jeśli zechcą —
    wszystko zrozumieją. „Ja" oświadcza: dajcie mi instytut, a odkryję wam tajemnicę.
    Istnienie Tajemnicy niezbędnie wymaga Stróżów Tajemnicy. Każdy „homosos" może się uważać za duchowego stróża
    Graala, ale konieczni są też stróże fizyczni, czyli, jak ich wdzięcznie nazywają obywatele sowieccy — Organy. W
    dzisiejszych skomplikowanych i trudnych warunkach konieczne jest KGB.
    Aleksander Zinowiew nie zajmuje się „detektywistycznymi bzdurami", nie interesują go (powiedzmy, że nie bardzo go
    interesują) małe kagebowskie szpicle, drobne urzędniczyny — śledczy i kaci. Interesują go wyższe sfery KGB — te, które
    rozstrzygają o losach świata i biegu dziejów. W swych poprzednich książkach Zinowiew niemało pisał o KGB — nie sposób
    pisać o społeczeństwie sowieckim i opuścić jeden z tworzących je elementów. W
    Homo sovieticus
    KGB przestało być
    organizacją kontrolującą i strzegącą obywateli sowieckich. Tu KGB zalało kraj i ludzi, stało się społeczeństwem. Określenie
    „agent KGB" wydaje się „Ja" zbyt wąskie; jest to definicja „przynależności resortowej". „Ja" woli bezstronne socjologicznie
    pojęcie „agent sowiecki" albo „agent Związku Sowieckiego", w skrócie „as". „Ja" ma całkowitą rację: skoro KGB stanowi
    Związek Sowiecki, termin „as" jest najwłaściwszy z możliwych. „Ja" pełni funkcje „asa", to KGB wysłało go na Zachód i
    przez całą książkę snuje on wspomnienia i rozmyślania o wskazówkach Inspiratora, swego Nauczyciela w życiu i pracy. „Ja"
    jest marionetką w rękach Inspiratora, pionkiem w misternej grze planetarnej, którą prowadzi KGB. Na tym polega sens i
    radość jego życia.
    Szczęśliwy zbieg okoliczności sprawił, że równocześnie
    z Homo sovieticus
    wyszła książka francuskiego pisarza
    Władimira Wołkowa
    MontaĹź.
    Książka Zinowiewa to socjologiczna analiza w formie powieści. Powieść Wołkowa także
    zawiera niemało celnych socjologicznych spostrzeżeń. Wołkow podobnie jak Zinowiew opisuje manipulacje KGB, które
    określa francuskim terminem „montaż". Podobnie jak u Zinowiewa, u Wołkowa nad sowieckim światem unosi się niebo, na
    którym jasno świeci KGB. Zasadnicza różnica między rosyjskim pisarzem na emigracji a francuskim pisarzem rosyjskiego
    pochodzenia, który od urodzenia żyje na Zachodzie, polega na tym, że dla Wołkowa KGB jest wcieleniem Diabła, ale i Bóg
    istnieje, a dla Zinowiewa KGB jest jedynym Bogiem sowieckiego nieba, a wkrótce być może całego świata.
    W rozdziale „Istota rzeczy", w którym Inspirator roztacza na wzór Wielkiego Inkwizytora z
    Braci Karamazow
    wizję
    przyszłości, ujawnia się metafizyczny sens działań KGB. Zrozumiawszy obiektywny trend dziejów, KGB może „rozpełznąć
    się po całej planecie i przeniknąć we wszystkie jej szczeliny". KGB powinno dziś zrobić to, co „w swoim czasie zrobili
    Marks, Lenin, Stalin".
    To szczytne zadanie wymaga geniuszy, ale „intelektualne funkcje geniusza historycznego — objaśnia Inspirator
    bohaterowi — może dziś spełniać tylko tajny agent jak ty, albo urzędnik średniego szczebla Organów jak ja".
    Obraz świata jest jasny. Jego los jest w rękach Organów. Poeta powiedziałby: ,,Jednego mamy Boga — towarzysza
    KGB". Hołdownicy nowego bóstwa pełnią funkcje geniuszów obdarzonych darem jasnowidzenia. „Wszystko rozumiem —
    oświadcza „Ja" — i to na wiele wieków naprzód". Bałwochwalcy nowego bożka ogłaszają kartę „homososa": czego byś nie
    robił, robisz na zlecenie KGB, nawet jeśli uważasz, że działasz przeciw KGB. Gigantyczny plan KGB wszystko przewidział i
    dla wszystkich starczy miejsca: dla agentów i dla dysydentów, dla Zachodu i dla Wschodu. Walka i opór tracą sens — los
    „homososa" okazuje się najlepszym wariantem kondycji ludzkiej. Jeśli KGB jest wszechwiedzącym, wszechmocnym,
    znającym „obiektywny bieg dziejów" Bogiem, to walka z nim może budzić tylko śmiech. Toteż główny bohater
    Homo
    sovieticus,
    wzorowy „homosos", nie przestaje się złowieszczo, szyderczo i z wyższością śmiać.
    Dwie książki znaczą etapy historii XX wieku. W 1920 roku Jewgenij Zamiatin opisał w swym zadziwiającym proroctwie
    przyszłego „homososa". Powieść
    My,
    dziennik pierwszego „homososa", kończy się pełnym ufności oświadczeniem:
    „...Jestem pewien, że zwyciężymy. Dlatego, że rozum musi zwyciężyć". Mniej więcej trzydzieści lat później George Orwell
    opisał zwycięstwo rozumu. Minęło dalszych trzydzieści lat. Spełniły się proroctwa, fantastyczne wizje Zamiatina i Orwella
    stały się rzeczywistością. Rzeczywistość nabrała cech fantastyki, stała się sowiecka: „homosos" kroczy po planecie. Książka
    Zinowiewa kończy się, podobnie jak książki jego poprzedników, ufnie: „We współzawodnictwie 'homososa' z maszyną
    przyszłość należy do 'homososa'".
    Zwycięski „homosos", kroczący naprzód pod przewodem KGB, zmiata wszystko ze swej obiektywnie słusznej
    historycznej drogi, bo ma cechę, która czyni go niezwyciężonym. Ta sama cecha stanowi zarazem o jego słabości.
    „Homosos" nie może być sam. Wśród targających nim lęków jest i strach przed wolnością, przed koniecznością
    indywidualnego wyboru, przed znalezieniem się na zewnątrz ludzkiego zbiorowiska. Słowo „nostalgia" tłumaczono kiedyś
    jako tęsknotę za ojczyzną. „Homososy" Zinowiewa, a przede wszystkim „Ja", tęsknią, rozpaczliwie tęsknią za zdrowym
    sowieckim kolektywem. Zinowiew jak nikt inny odmalował w swych książkach piekło sowieckiego kolektywu. Łatwo było
    widzieć monstrualne cechy kolektywu, siedząc w jego zacisznym łonie. Utraciwszy kolektyw, „homosos" zaczyna rozpaczać:
    nie wie, gdzie się podziać ani jak żyć. „Ja" z żalem wspomina Stalina, przy którym można było „zlać się z historią" i tęskni
    za jasnymi związkami z KGB. Tęskni za kolektywem: „Odkąd straciłem kolektyw, dniem i nocą nie znajduję spokoju".
    „Ja" to „homosos"— intelektualista, uczony. Jego tęsknota opiera się na naukowej teorii, która ujawniła sowiecką
    Tajemnicę, sekret ustroju sowieckiego: ,,homosos" nie współpracuje z władzami, on uczestniczy we władzy. Tęsknota za
    kolektywem, tęsknota za żoną — to tęsknota za władzą. Zamiatin zrozumiał to u zarania władzy sowieckiej, w latach kiedy
    „homosos" dopiero się rodził: „Dwie szale: w jednej gram, w drugiej — tona, w jednej 'ja', w drugiej — 'My', Zjednoczone
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.