ďťż  
logo.png
ban.jpg
Monday, April 7th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • jamnix.pev.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » Alexander Hamilton Young Statesman (Young Patriots) - Helen Boyd Higgins, Ebooks (various), Biography Mega Pack(2)
    » Aleksander Dumas - Dartagnan, Literatura, Dumas Alexander
    » Alexandre Dumas - The Three Musketeers - Twenty Years After, books, e-books
    » Aleksander Dumas - Jozef Balsamo, Literatura, Dumas Alexander
    » Alexander McCall Smith - Kobieca agencja detektywistyczna nr1(1), e-books, e-książki, ksiązki, , .-y
    » Aleksander Dumas - Kawaler de Maison-Rouge, Literatura, Dumas Alexander
    » Alexandra.Ivy.-.Straznicy.Wiecznosci.Tom.6.-.Drapiezna.ciemnosc.(P2PNet.pl), !!!!!!! NOWE !!!!!!!!!(hasło=1234)
    » Alexander von Humboldt-Hacia el valle de caracas, LITERATURA
    » Alexandra Ivy - StraĹźnicy Wieczności 6 - DrapieĹźna ciemność,
    » Alexandra Stan - Get Back, Teksty Piosenek
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    MEG ALEXANDER
    KŁOPOTY LORDA MARCUSA
    1
    Był to już ostatni etap podróży. Dziewczyna wciśnięta w kąt powozu
    wyglądała na chorą.
    - Nie powinnyśmy przyjeżdżać tutaj - powiedziała schrypniętym głosem.
    Najwyraźniej mówienie sprawiało jej trudność. - Jego lordowska mość nie raczył
    nawet odpowiedzieć na list. Przecież może odprawić nas z kwitkiem.
    - W nocy? Lord Rokeby, moja droga, czegoś takiego by nie zrobił. Jako twój
    opiekun musi znać swoje obowiązki.
    - Jestem pewna, że zna, panno Tempie, ale to nie znaczy, że będziemy mile
    widzianymi gośćmi. Och, gdybym tylko nie czuła się tak źle. - Dziewczyna zaniosła
    się kaszlem.
    Elinor zachowała dla siebie własne obawy. Wcześniej przeżyła ogromne
    rozczarowanie, gdy okazało się, że londyńska rezydencja lorda jest zamknięta i na
    drzwiach nie ma kołatki, co było oczywistym znakiem nieobecności właściciela.
    Służący wyjaśnił im, jak dostać się do posiadłości lorda leżącej w hrabstwie Kent.
    Wraz z Hester przyjechały z Bath wynajętym powozem. Była to bardzo
    męcząca podróż. Elinor myślała początkowo o zatrzymaniu się w hotelu, jednakże, ze
    względu na szczupłe fundusze i chorobę Hester, zrezygnowała z takiego rozwiązania.
     Nawet gdyby znalazła przyzwoity hotel, co powiedzieliby w recepcji o dwóch
    kobietach podróżujących z niewielkim bagażem i bez pokojówki, z których jedna
    wyraźnie niedomaga? Zresztą jutro Hester nie będzie czuła się lepiej. Trzeba więc jak
    najszybciej dotrzeć do celu.
    Błagała w duchu niebiosa, by pozwoliły jej zastać lorda Rokeby'ego w domu.
    Postanowiła, że gdyby go nie było, i tak zażąda schronienia pod jego dachem.
    Dojechały wreszcie na miejsce. Gdy powóz mijał wysoką, kutą żelazną bramę,
    w domku portiera błysnęło światło. Elinor doznała ogromnej ulgi, gdy odźwierny
    oznajmił, że jego pan nie opuszczał dzisiaj domu. Odwróciła się do Hester i objęła ją
    czule.
    - Kochanie, jesteśmy na miejscu - powiedziała. - Wkrótce będziesz się mogła
    położyć.
    Wyjrzała przez okno. Powóz skierował się na podjazd imponującej, jasno
    oświetlonej rezydencji. Gdy zatrzymał się u podnóża okazałych schodów, otworzyły
    się wysokie rzeźbione drzwi wejściowe, z których wybiegł mężczyzna w liberii i
    spiesznie skierował się do przybyłych.
    Elinor pierwsza wysiadła z powozu, a tuż za nią osłabiona chorobą Hester.
    Woźnica, zadowolony, że dowiózł do celu swoje pasażerki, wyniósł ich bagaże i
    szybko ruszył w drogę powrotną.
    - Czy możesz poinformować lorda Rokeby'ego, że przyjechała jego
    podopieczna? - uprzejmie zwróciła się do służącego Elinor.
    Mężczyzna popatrzył na nią zaskoczony.
    - Madame, jego lordowska mość nie mówił... to znaczy, on się nikogo nie
    spodziewa.
    - Domyślam się. - Elinor wspięła się na pierwsze stopnie. - Napisałam list do
    lorda Rokeby, powiadamiając o naszym przyjeździe, ale widocznie nie dotarł na czas.
    Proszę zrobić, jak powiedziałam. Panna Hester Winton nie czuje się dobrze. Powinna
    jak najprędzej położyć się do łóżka.
    - Ależ, madame, jego lordowska mość dał mi wyraźne instrukcje. Teraz
    przyjmuje gości i nie mogę go niepokoić.
    Tymczasem Elinor wraz z Hester dotarły do szczytu schodów i weszły do
    rozległego, wysokiego na półtora piętra holu.
    - Biorę całą odpowiedzialność na siebie - oznajmiła. - Hester, kochanie, usiądź
    tu na moment. Nie zabawię długo... - Urwała, gdyż właśnie otworzyły się drzwi w
     końcu holu. Elinor zobaczyła na wpół rozebraną dziewczynę i biegnącego za nią
    młodego mężczyznę. Z piskiem i śmiechem dziewczyna uciekała w kierunku
    schodów. Zanim do nich dopadła, kawaler już ją trzymał w objęciach i głośno całując,
    ściągał z jej ramion resztki odzieży, po czym chwycił dziewczynę na ręce i wbiegł na
    schody, jakby nic nie ważyła.
    Elinor spojrzała na swoją podopieczną. Na twarzy Hester malowało się
    zdziwienie pomieszane z zakłopotaniem.
    - Madame, przykro mi... - Służący był wyraźnie zażenowany. - Czy młoda
    dama nie zechciałaby poczekać w bibliotece?
    - Masz rację, tak będzie lepiej. Nie musisz mnie anonsować.
    Nie czekając na odpowiedź, skierowała się ku otwartym drzwiom i weszła do
    pokoju. Po obu stronach długiego stołu siedzieli mocno podchmieleni mężczyźni.
    Elinor nie była tym zdziwiona, widząc na stole mnóstwo pustych butelek. Zdumiała ją
    natomiast stojąca na stole dziewczyna z podwiniętą do pasa spódnicą. Dokładnie
    wymierzonym ruchem eleganckiego pantofelka młoda kobieta przesunęła rząd
    pomarańcz ułożonych przed nią w równą linię, czym wywołała aplauz wpatrzonych w
    nią panów. W tym względzie miała niezaprzeczalny talent. Żaden z owoców nie
    wysunął się z szeregu. Gdy zakończyła swój pokaz, zręcznie chwyciła woreczek złota
    rzucony jej w nagrodę.
    - Teraz moja kolej - krzyknęła rudowłosa piękność, wyrywając się z objęć
    trzymającego ją na kolanach mężczyzny i próbując wdrapać się na stół.
    Elinor, której wejście przez długą chwilę pozostało nie zauważone, obrzuciła
    uważnym spojrzeniem zebrane w pokoju towarzystwo. Ten tłusty, zaśliniony, obleśny
    blondyn przy drugim końcu stołu nie może być lordem Rokebym, pomyślała z
    przerażeniem. Jeśli to jednak on, natychmiast zabierze stąd Hester.
    W tym samym momencie jeden z mężczyzn podniósł wzrok i zobaczył nowo
    przybyłą.
    - A to kto? - Uniósł do góry rękę, żeby uciszyć towarzystwo. - Purytanka,
    dziewica? Marcus, to zapewne twój pomysł. Wiedziałem, że zawsze możemy liczyć
    na coś oryginalnego. Nigdy nas nie zawiodłeś.
    Szurnęło odsuwane krzesło. Mężczyzna, który na nim siedział, delikatnie
    uwolnił się z objęć dziewczyny i wstał.
    Elinor poczuła nieprzyjemny skurcz żołądka, gdy na nią spojrzał. Nie miała
    wątpliwości, że stoi przed nią lord Rokeby. Był ciemny jak Cygan, a śniada cera
     podkreślała niezwykłość jego oczu - niewiarygodnie jasnoniebieskich. Takie oczy
    można było spotkać u ludzi morza lub u podróżników wędrujących do najdalszych
    zakątków ziemi. Elinor instynktownie wyczuła, że ten człowiek potrafi być
    nieprzejednanym przeciwnikiem.
    Zmierzył ją bezceremonialnie od stóp do głów, aż zaczerwieniła się pod jego
    zuchwałym spojrzeniem.
    - Pochlebiasz mi - odpowiedział swobodnie towarzyszowi zabawy - ale ja nie
    znam tej damy. Bates, czy nie mówiłem ci, że nikogo dzisiaj nie przyjmuję?
    Elinor popatrzyła na strapioną twarz służącego, który stał za nią, i poczuła, że
    ogarnia ją furia.
    - Proszę nie winić tego człowieka, milordzie. To ja postanowiłam zobaczyć się
    z panem. - Jej głos był niski i melodyjny, i na tyle dźwięczny, że docierał do
    najdalszego zakątka pokoju. Słowa wywołały okrzyki radości.
    - Marcus, czy twoje kurczątka same przychodzą na grzędę? - zakpił grubas
    siedzący na końcu stołu.
    Elinor nie miała zamiaru słuchać takich uszczypliwych uwag i pozwolić, by
    brano ją za kobietę lekkich obyczajów. Odwróciła spojrzenie od lorda Rokeby'ego i
    popatrzyła surowo na rozochocone twarze mężczyzn.
    Wzrok, który potrafił ujarzmić niejedną nieposłuszną szesnastolatkę, nie
    zawiódł i teraz. W pokoju zapadła cisza.
    Gdy Elinor zwróciła spojrzenie na gospodarza, spostrzegła w jego
    niezwykłych oczach mieszaninę zdumienia i podziwu.
    - Muszę z panem porozmawiać - powiedziała stanowczo.
    - Oczywiście, madame. Jestem do pani dyspozycji.
    Nie umknął jej uwagi ironiczny ton, ale nie zareagowała i wyszła za nim z
    pokoju.
    - Pana podopieczna, Hester Winton, jest tutaj, milordzie. Przywiozłam ją z
    Bath.
    Rozbawienie lorda Rokeby'ego zniknęło w okamgnieniu. Nie przeciągał już w
    modny sposób głosek, gdy wykrzyknął:
    - Moja podopieczna! Dobry Boże, kobieto, cóż to za niedorzeczny pomysł! To
    nie jest miejsce dla dziecka. Co pani przyszło do głowy, żeby zabrać ją ze szkoły?
    - Szkoła została zamknięta z powodu śmierci właściciela, a Hester nie jest już
    dzieckiem. Ma siedemnaście lat.
     - Dlaczego przywiozła ją pani do mnie?
    - PoniewaĹź jest pan jej prawnym opiekunem i my... To znaczy Hester nie
    miała się gdzie udać.
    Lord Rokeby przejechał palcami po wzburzonych włosach.
    - Nie możecie tutaj zostać - powiedział w końcu. - Musicie wrócić tym samym
    powozem do Tunbridge Wells. Jutro skontaktuję się z panią.
    - Nasz powóz już odjechał.
    - Ach, tak - mruknął lord Rokeby. - Jeśli chciała mnie pani postawić przed
    faktem dokonanym, to przeliczyła się pani, panno...
    - Nazywam się Elinor Tempie.
    - Wobec tego, panno Tempie, mĂłj powĂłz odwiezie was do miasta.
    - To niemoşliwe. Hester jest chora. W jej stanie podróş nie wchodzi w
    rachubę.
    - Nie wierzę pani!
    - Niech się pan sam przekona. - Elinor skierowała się w stronę biblioteki.
    - To jest lord Rokeby, kochanie. - Próbowała powiedzieć to obojętnym tonem,
    ale w jej głosie brzmiała pogarda.
    Jednakże Hester jej nie wyczuła. Spojrzała na swego opiekuna czerwonymi od
    gorączki oczami i zaniosła się kaszlem. Usiłowała wstać, żeby złożyć głęboki ukłon,
    ale opadła z jękiem na fotel. Elinor przyłożyła rękę do jej czoła i stwierdziła, że
    temperatura musiała się niebezpiecznie podnieść.
    Lord Rokeby strzelił palcami na służącego.
    - Bates, umieść panie w zachodnim skrzydle i spełnij wszystkie ich życzenia. -
    Odwrócił się gwałtownie i nie kryjąc niezadowolenia, zamierzał wyjść bez słowa.
    - Milordzie?
    - Panno Tempie, proszę nie niepokoić mnie do jutra. Pani nieodpowiedzialne
    postępowanie jest wprost niepojęte. Jak pani mogła zabierać w podróż chorą
    dziewczynę i ciągnąć ją przez pół Anglii? Zwłaszcza że trudziła się pani na próżno.
    - Hester była zupełnie zdrowa, gdy rano rozpoczynałyśmy podróż, a poza tym
    pan nie odpowiedział na mój list i...
    - Nie otrzymałem od pani żadnego listu - wpadł jej w słowo lord Rokeby. -
    Gdybym go dostał, mógłbym poczynić odpowiednie przygotowania.
    - List wysłałam pod londyńskim adresem.
    - Panno Tempie, nie było mnie w kraju. Przez wiele miesięcy z nikim nie
      [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.