ďťż  
logo.png
ban.jpg
Saturday, April 5th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • kolobrzeginfo.keep.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » Akta Golgoty - Philipp Vandenberg, ► Ebooki ◄, • Thriller •, • Akta Golgoty Philipp Vandenberg •
    » Alysson Noel Nieśmiertelni 03 Shadowland(W cieniu klątwy) Całość, ebooki, Wersje , alyson noel, Nieśmiertelni, Nieśmiertelni 03 Shadowland
    » Aleksandra Ruda - Odnaleźć swą Drogę, Ebooki, Aleksandra Ruda
    » Alkohole 3, UĹźytkowe, Ebooki, Alkohole
    » Alkohole 7, UĹźytkowe, Ebooki, Alkohole
    » Alkohole 2, UĹźytkowe, Ebooki, Alkohole
    » Albrecht Karl - inteligencja praktyczna. sztuka i nauka zdrowego rozsądku pełna wersja, ! EBOOKI, A, Albrecht Karl
    » Alien T.J. - Miasto Złotego Gryfa, Ebooki, A, Alien T. J
    » Aldiss Brian - Helikonia 1 - Wojna Helikonii, ebooki SF
    » Alistair Cockburn agile software development. gra zespołowa. wydanie ii scan, ebooki chomikuj
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    I
    Weszła Carla; była ubrana w sukienkę z wełenki tak krótką, że wystarczył ten
    jeden ruch przy zamykaniu drzwi, a spódniczka uniosła się przeszło o dłoń nad lekko
    fałdującymi się na nogach pończochami; lecz ona nie zauważyła tego i szła
    spoglądając tajemniczo przed siebie, niepewna i ospała; paliła się tylko jedna lampa i
    oświetlała kolana siedzącego na kanapie Lea; resztę salonu spowijał siny mrok.
    - Mama się przebiera - powiedziała podchodząc bliżej - będzie tu za chwilę.
    - Poczekamy na nią razem - rzekł Leo pochylając się do przodu - chodź no tu,
    usiądź koło mnie.
    Carla jednak nie skorzystała z propozycji; zatrzymała się przy stoliku, gdzie
    stała lampa, zwracając oczy na ów padający spod abażuru krąg światła, w którym
    wszystkie bibeloty - w przeciwieństwie do przedmiotów pogrążonych w cieniu, jak
    gdyby płynnych i martwych - ukazywały w pełni swój kolor i kształty. Dotknęła
    palcem figurki z chińskiej porcelany: osiołka z ruchomą głową, objuczonego dwoma
    koszami, między którymi siedział tłusty wieśniak przypominający Buddę, ubrany w
    kwieciste kimono; osiołek kiwał głową i Carla, ze spuszczonymi oczyma, z
    zaróżowionymi policzkami, z zaciśniętymi wargami, zdawała się pochłonięta bez
    reszty wprawianiem go w ruch.
    - Zostaniesz u nas na kolacji? - zapytała wreszcie nie podnosząc głowy.
    - Oczywiście - odrzekł Leo zapalając papierosa - a może nie chcesz, żebym
    został? - Siedział pochylony na kanapie, obserwując dziewczynę uważnie i zachłannie;
    nogi o wrzecionowatych łydkach, płaski brzuch, mała cienista szczelina między
    bujnymi piersiami, wąskie ramiona, szczupłe ręce i ta okrągła głowa, tak ciężka na
    smukłej szyi.
    „Jaka to piękna dziewczyna" - powtarzał w duchu. Stłumiona tego popołudnia
    lubieżność budziła się na nowo, krew uderzała mu do głowy, miał ochotę krzyczeć z
    pożądania.
    Carla ponownie potrąciła palcem głowę osiołka.
    - Czy zauważyłeś, jaka mama była dziś zdenerwowana, kiedy wstąpiliśmy na
    herbatę? Wszyscy na nas patrzyli.
    - To już jej sprawa - rzekł Leo; wyciągnął rękę i z pozorną obojętnością uniósł
    rąbek krótkiej spódniczki. - Czy wiesz, że masz śliczne nogi? - powiedział zwracając ku
    niej ogłupiałą i podnieconą twarz, której nie udało mu się okrasić pseudojowialnym
    uśmiechem; Carla nie zarumieniła się, nie odpowiedziała mu ani słowem, tylko
    niecierpliwym ruchem obciągnęła spódnicę.
    - Mama jest o ciebie zazdrosna - rzekła patrząc na niego - dlatego zatruwa życie
    nam wszystkim. - Leo żachnął się, jak gdyby chciał powiedzieć: „A co ja mogę na to
    poradzić?", po czym znów rozsiadł się na kanapie i założył nogę na nogę.
    - Rób tak jak ja - oświadczył zimno. - Kiedy widzę, że zbiera się na burzę, nie
    puszczam pary z ust... Potem wszystko mija, i koniec.
    - Koniec dla ciebie - odpowiedziała cicho i takim tonem, jak gdyby jego słowa
    rozbudziły w niej zadawnioną i ślepą złość - dla ciebie... ale nie dla nas... nie dla
    mnie... - Wargi jej drżały, oczy rozszerzały się gniewnie; wskazując palcem na siebie
    zawołała gwałtownie: - Dla mnie nie ma końca, bo wciąż jestem z nią! - Umilkła na
    chwilę. - Ach, gdybyś ty wiedział - ciągnęła dalej ściszonym głosem, w którym
    buntownicze słowa brzmiały jak gdyby z cudzoziemska - gdybyś wiedział, jakie to
    wszystko jest przytłaczające, nędzne i marne... i takiego to życia muszę być świadkiem
    co dzień, co dzień, co dzień! Z mroku wypełniającego resztę salonu ruszyła martwa
    fala umarłej urazy, musnęła pierś Carli i znikła czarna, bez piany; dziewczyna jak
    gdyby zastygła z szeroko otwartymi oczyma, oniemiała w tym przypływie nienawiści.
    Popatrzyli na siebie: „Do diabła - myślał Leo zaskoczony tą gwałtownością - to
    poważna sprawa." Pochylił się i podał jej papierośnicę.
    - Może papierosa? - zapytał serdecznie; Carla sięgnęła po papierosa, zapaliła go
    i w kłębach dymu zbliżyła się o krok do Lea.
    - A więc to tak? - zapytał mierząc ją wzrokiem od stóp do głów. - Jesteś u kresu
    wytrzymałości? - Kiwnęła głową; zauważył, że jest nieco zakłopotana poufałym tonem,
    jaki zaczynała przybierać rozmowa.
    - Powiem ci wobec tego - dorzucił - co się robi, kiedy sytuacja staje się nie do
    wytrzymania. Zmienia się życie.
    - Skończy się na tym, że to zrobię! - powiedziała z nie pozbawionym teatral-
    ności zdecydowaniem, lecz wydało się jej, że gra fałszywą i śmieszną rolę; a więc to był
    ten mężczyzna, ku któremu pchała ją nieuchronna rozpacz? Popatrzyła na niego: ani
    lepszy, ani gorszy od innych, a nawet lepszy bez wątpienia; lecz był w tym jakiś
    fatalizm, że on czekał dziesięć lat, aż ona rozwinie się i dojrzeje, by zastawiać na nią
    sidła teraz, tego wieczora, w tym ciemnym salonie.
    - Zmień swoje życie - powtórzył - zamieszkaj ze mną.
    Potrząsnęła głową:
    - Oszalałeś chyba...
    - Zrób to! - Leo pochylił się i chwycił ją za spódniczkę. - Wymówimy służbę
    twojej matce, wyślemy ją do wszystkich diabłów, a ty będziesz miała wszystko, czego
    dusza zapragnie... - Ciągnął rąbek spódnicy, wodził podnieconym wzrokiem to po jej
    twarzy wylęknionej i niepewnej, to po widniejącym nad pończochą nagim udzie.
    „Zabrać ją do siebie - myślał - posiąść ją..." Brakowało mu tchu. - Wszystko czego
    tylko zapragniesz, suknie, stosy sukien, podróże... Będziemy razem podróżowali... To
    naprawdę grzech, żeby taka dziewczyna jak ty tak się marnowała... zabiorę cię do
    siebie, Carlo...
    - Przecież to niemożliwe - odrzekła, daremnie próbując wyrwać rąbek spódnicy
    z jego rąk - niemożliwe ze względu na mamę.
    - Wymówimy jej służbę - powtórzył Leo obejmując ją wpół - wyślemy ją, gdzie
    pieprz rośnie, raz muszę z tym skończyć. A ty będziesz ze mną, prawda? Ze mną, bo ja
    jestem twoim jedynym prawdziwym przyjacielem, ja jeden cię rozumiem i wiem,
    czego ci potrzeba. - Przyciągnął ją jeszcze bliżej do siebie, pomimo że wywijała mu się,
    wystraszona. „Ach, żebym był z nią teraz u mnie w domu - przemknęła mu myśl jak
    błyskawica w burzy pożądliwości - pokazałbym jej, czego jej trzeba." Podniósł oczy na
    przerażoną twarz dziewczyny i zapragnął powiedzieć jej coś tkliwego na uspokojenie:
    - Carlo, kochanie ty moje...
    Ona znów próbowała go odepchnąć, ale już słabiej, bo ogarnęło ją coś w
    rodzaju rezygnacji; dlaczego właściwie nie miałaby mu się oddać? Cnota rzuci ją
    ponownie na pastwę nudy i nieznośnej małostkowej codzienności; i wydawało się jej,
    że przez złowróżbny kaprys symetrii moralnej owa niemal rodzinna przygoda jest
    jedynie epilogiem jej marnego życia; potem wszystko stanie się nowe: i życie, i ona
    sama; patrzyła na twarz pochylającego się ku niej mężczyzny. „Skończyć z tym
    wreszcie - myślała - zburzyć wszystko..." - i pokręciła głową jak straceniec, który chce
    się rzucić w przepaść. A jednak zawołała błagalnie: - Puść mnie! - i znów próbowała
    uwolnić się z jego objęć; majaczyła jej myśl, aby najpierw odepchnąć Lea, a potem mu
    ulec, sama nie wiedziała dlaczego, może dlatego, by uświadomić sobie w pełni niebez-
    pieczeństwo, na jakie się naraża, a może po prostu skłaniała ją ku temu kokieteria;
    prosiła daremnie potulnym, trwożnym i zniechęconym głosem:
    - Zostańmy przyjaciółmi, Leo, chcesz? Dobrymi przyjaciółmi, jak do tej pory -
    ale zadarta spódniczka odsłaniała jej nogi i w całej postawie, w ruchach, którymi
    próbowała osłonić się i obronić, w głosie i słowach stanowiących reakcję na pożądliwy
    uścisk mężczyzny był jakiś bezwstyd, jakiś nieład, których nic już nie mogło wymazać.
    - Najlepszymi przyjaciółmi - powtarzał Leo prawie z radością, mnąc w dłoni
    wełnianą spódniczkę - najlepszymi przyjaciółmi, Carlo...
    Zaciskał zęby, wszystkie jego zmysły upajały się bliskością tego upragnionego
    ciała: „Mam cię wreszcie" - myślał; i już przesuwał się na kanapie, by zrobić miejsce
    dla Carli, już miał przyciągnąć do siebie tę głowę tam, nad lampą, gdy skrzypnięcie
    oszklonych drzwi w głębi ciemnego salonu ostrzegło go, że ktoś idzie.
    Była to matka; z jej wejściem zachowanie Lea zaskakująco się zmieniło:
    natychmiast wsparł się na poduszkach kanapy, założył nogę na nogę i obrzucił
    dziewczynę obojętnym wzrokiem; w swojej obłudzie posunął się nawet tak daleko, że
    powiedział energicznym tonem, jak gdyby na zakończenie jakiejś rozmowy:
    - Wierzaj mi, Carlo, Ĺźe nie pozostaje nic innego.
    Matka zbliżała się do nich; nie zmieniła sukni, ale starannie ułożyła włosy,
    umalowała się i upudrowała; szła od drzwi właściwym sobie chwiejnym krokiem; i w
    półcieniu jej nieruchoma twarz o niezdecydowanych rysach i żywych kolorach
    wyglądała jak głupia i patetyczna maska.
    - Długo czekaliście na mnie? - zapytała. - O czym rozmawialiście?
    Leo szerokim ruchem ręki wskazał Carlę stojącą pośrodku salonu:
    - Mówiłem właśnie córce pani, że nie pozostaje nic innego, jak spędzić
    dzisiejszy wieczĂłr w domu.
    - Tak, nic innego! - przytaknęła matka wyniośle i z naciskiem, po czym usiadła
    w fotelu naprzeciwko kochanka. - Byłyśmy już dziś w kinie, w teatrze nie ma nic
    nowego... chętnie poszłabym na
    Sześć postaci scenicznych w poszukiwaniu autora
    Pirandella, ale dziś jest ulgowe przedstawienie, to nie dla mnie.
    - A poza tym nic pani nie traci, zapewniam panią.
    - Co to, to nie... - sprzeciwiła się miękko matka. - Sztuki Pirandella są dobre...
    Jak się nazywa ta jego komedia, którą widziałyśmy niedawno?... Bardzo to mi się
    podobało.
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.