ďťż  
logo.png
ban.jpg
Wednesday, April 9th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • chaotyczny.htw.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » Akta Golgoty - Philipp Vandenberg, ► Ebooki ◄, • Thriller •, • Akta Golgoty Philipp Vandenberg •
    » Alysson Noel Nieśmiertelni 03 Shadowland(W cieniu klątwy) Całość, ebooki, Wersje , alyson noel, Nieśmiertelni, Nieśmiertelni 03 Shadowland
    » Aleksandra Ruda - Odnaleźć swą Drogę, Ebooki, Aleksandra Ruda
    » Alkohole 3, UĹźytkowe, Ebooki, Alkohole
    » Alkohole 7, UĹźytkowe, Ebooki, Alkohole
    » Alkohole 2, UĹźytkowe, Ebooki, Alkohole
    » Albrecht Karl - inteligencja praktyczna. sztuka i nauka zdrowego rozsądku pełna wersja, ! EBOOKI, A, Albrecht Karl
    » Aldiss Brian - Helikonia 1 - Wojna Helikonii, ebooki SF
    » Alfa Eridana - ANTOLOGIA, ebook txt, Ebooki w TXT
    » Alberto Moravia - Obojętni, ◕ EBOOK, ◕ Ebook z opisami, ebooki po polsku
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    Miasto Złotego Gryfa
    Autor - T.J.Alien
    HTML : Argail
    ROZDZIAŁ 1
    Wielkie, betonowe miasto ogarniał mrok. Kontury
    wyrastających z szarej płaszczyzny budynków powoli traciły
    swoją ostrość, zlewając się z coraz ciemniejszym tłem.
    Gdzieniegdzie nieśmiało zapalały się błękitne, bliźniaczo
    podobne do siebie światełka, rozmyte nieco przez podwójne
    szyby kwadratowych okien. Namalowane na murach napisy
    ginęły w ciemnościach, zatracając wszelkie znaczenie. Noc-
    królowa zbrodniarzy, stręczycieli i prostytutek zamykała
    brudny świat w swych żelaznych objęciach, rozsiewając w
    labiryncie ciasnych ulic feromon strachu.
    Pozbawione swoich kolorowych, tandetnych wystrojĂłw
    stragany przypominały sterczące żałośnie szkielety
    prehistorycznych gadów. Od czasu do czasu wzdłuż ścian
    budynków przemykały sylwetki spóźnionych przechodniów,
    pośpiesznie zmierzających do swoich mieszkań, a betonowe
    klocki zdawały się wyciągać w ich stronę niewidzialne
    szpony, szepcząc: "Biada wam, biada...". Miasto
    błyskawicznie pustoszało. Wkrótce pogrążyło się w
    całkowitych ciemnościach, rozświetlanych jedynie żółtymi
    ognikami z rzadka porozstawianych ulicznych latarni, oraz
    błękitną poświatą szyb, za którymi jarzyły się kineskopy
    tysięcy telewizorów.
    Abel szedł samym środkiem ulicy, zaciskając spoconą dłoń
    na rękojeści ciężkiego rewolweru. Bał się, mimo iż w
    magazynku niezawodnej broni prężyło się do skoku pięć
    dwunastomilimetrowych, śmiercionośnych pocisków.
    Wystarczyło jedynie wykonać szybki ruch, a potem zacisnąć
    wskazujący palec na języku spustowym. Zupełnie prosta, nie
    wymagająca ani odrobiny myślenia czynność... Abel był
    przygotowany do oddania strzału. Robił to dziesiątki, a może
    setki razy... Nie pamiętał dokładnie. Nie był w stanie zliczyć
    rozszarpanych ołowianymi kulami ciał, rozłupanych czaszek i
    zdeformowanych kończyn. Wszystko to było dla niego czymś
    zwyczajnym, lecz nie naturalnym, fragmentem rzeczywistości,
    w której przyszło mu żyć i walczyć o przetrwanie, z którą
    jednak nigdy nie mógł się pogodzić.
    W mrocznym mieście obowiązywała jedna zasada: zabij
    nim zabiją ciebie! Abel przestrzegał tej zasady z
    konsekwencją, na jaką tylko było stać zwyczajnego, pełnego
    uczuć i nadziei człowieka. Stary rewolwer wielokrotnie
    ratował mu życie. Abel żywił w stosunku do tego stalowego
    przedmiotu całą gamę uczuć. Kochał swoją broń, pieścił ją i
    dbał o jej sprawność, równocześnie z trudem powstrzymując
    się przed wyrzuceniem jej do pierwszej napotkanej ściekowej
    studzienki. Wstręt do zabijania toczył w nim walkę z
    chłodnym rozsądkiem nakazującym pozbycie się wszelkich
    skrupułów. Jednocześnie Abel zdawał sobie sprawę, iż
    rewolwer nie mógłby zapewnić mu szans zwycięstwa w
    starciu z bandytą uzbrojonym w nowoczesną broń, będącą w
    stanie zamienić ludzkie ciało w stertę dymiącego popiołu.
    Wielokrotnie zastanawiał się skąd ci okrutni ludzie biorą tak
    doskonałą broń. Odpowiedź mogła być tylko jedna: przemyt
    zza Bariery. Ale przecież tam od wielu lat panował pokój,
    więc po co ktokolwiek miałby produkować tego rodzaju
    przedmioty?... A zresztą któż mógł wiedzieć na pewno co
    dzieje się za Barierą?
    Nie miało to zresztą większego znaczenia dla Abla, który
    tak czy inaczej musiał zaufać swojemu pięciostrzałowemu
    zabytkowi. Po prostu nie miał innego wyjścia.
    Serce łomotało mu w piersi jak oszalałe, kiedy mijał kolejne
    zaułki betonowego labiryntu. Odgłos własnego tętna utrudniał
    mu łowienie szmerów dochodzących z mrocznych
    zakamarków. Na wszelki wypadek zachowywał jednakową
    odległość od każdej z otaczających go ścian.
    Szedł powoli, rozglądając się uważnie na wszystkie strony.
    Już niedaleko - powtarzał w myślach - Tylko do placu. Już
    niedaleko...
    Tłumił w sobie lęk i kroczył dalej, bo tam, w centrum
    odrażającego miejskiego molocha, czekała na niego o n a.
    Widział przed sobą jej twarz, wyobrażał sobie dotyk jej
    chłodnych dłoni, zapach kasztanowych włosów i smak
    miękkich ust. To wszystko było takie bliskie i tak nęcące...
    Odetchnął z ulgą, kiedy ujrzał oświetloną sylwetkę stwora
    będącego symbolem Rajskiej Republiki. Potężny, szczerzący
    kły, dzierżący w swych szponach insygnia królewskiej
    władzy, złoty gryf spoczywał na wysokim cokole, rzucając
    przechodniom dumne spojrzenia. Statua wyraźnie górowała
    wzrostem nad okolicznymi zabudowaniami. Zajmowała
    zaszczytne miejsce w centralnym punkcie obszernego placu,
    będącego na co dzień królestwem handlarzy. Teraz plac
    świecił pustkami, ale dumny gryf ciągle chełpił się swoją
    potęgą, rozkładając skrzydła, jak gdyby chciał poderwać się
    do lotu i nigdy już nie powrócić... Niestety, musiał tutaj
    pozostać. Był przecież tylko biedną, wypolerowaną bryłą
    metalu, która mimo iż posiadała koronę, berło i obusieczny
    miecz, nie była w stanie nikomu pomóc, ani zaszkodzić. Taki
    już był smutny los samotnego gryfa...
    Abel nie miał zamiaru podziwiać dumnych kształtów
    stalowego potwora. Wpatrywał się w ciemność, usiłując
    dostrzec drobną sylwetkę Anny. Czuł narastający niepokój
    zmieszany z wściekłością. Tak, był wściekły na nią, na Annę.
    Dlaczego zawsze wybierała tak dziwne miejsca spotkań i
    dlaczego zawsze po zmierzchu? Czemu skazywała go na
    niebezpieczne spacery? Czyżby podniecało ją uczucie strachu?
    A może miał to być jakiś rodzaj próby? Abel nie znał Anny
    zbyt dobrze. Widywali się często, nawet bardzo często, a
    jednak dziewczyna wciąż stanowiła dla niego zagadkę. W
    gruncie rzeczy nie wiedział o niej prawie nic. Jedno musiał
    przyznać: miała szczęście, ogromne szczęście. Ich
    wieczornych spotkań nie zakłócił nigdy żaden napad bandy
    złodziei, ani nawet atak samotnego, zdesperowanego bandyty.
    Abel czuł się bezpieczny, kiedy Anna była przy nim. Nie mógł
    zrozumieć tego uczucia. Dziewczyna była słaba, drobna i
    delikatna. Nie miała w sobie nic ze sprężystej, muskularnej
    łowczyni nagród. Nie przypominała również żadnej z
    uzbrojonych po zęby, odzianych w wymyślne stroje,
    szukających mocnych wrażeń nocnych dziewcząt o
    kamiennych twarzach. Była po prostu kobietą. To on, Abel
    powinien był pełnić rolę strażnika ich wspólnego
    bezpieczeństwa. A jednak przy niej nie czuł się siłaczem. Byli
    sobie rĂłwni.
    Abel kochał Annę i żałował, że oboje nie urodzili się w
    nieznanym, wolnym świecie za nieprzenikalną Barierą, gdzie
    ludzie nie musieli się bać i gdzie istniało słowo "przyszłość",
    które tutaj było tylko pustym frazesem. Ich życie nie miało
    przyszłości. Zawsze istniała tylko teraźniejszość: brudna,
    bezbarwna, pogrążona w smutku, przepojona bezsilnym
    buntem i wiecznym rozczarowaniem. Abel nie miał niczego,
    co mógłby podarować dziewczynie, oprócz kilku słów,
    uczucia i dotyku. Nie mógł opowiadać jej o wspólnych
    chwilach szczęścia, jakie mogliby przeżyć, bo w Rajskiej
    Republice szczęście było zakazane w imię czegoś, czego nikt
    nie rozumiał, a co nosiło nazwę słuszności wyższej. Nie mogli
    snuć marzeń, bo każda śmielsza myśl stawała się źródłem
    bólu. Po cóż marzyć, skoro marzenia nigdy nie mogą się stać
    rzeczywistością? A jednak cieszyli się z odrobiny prawdziwej
    wolności, jaką dawały im spotkania. Byli wtedy tylko oni
    dwoje. Mieli na własność cząstkę świata, do której nie mogła
    się zakraść siła pragnąca zawładnąć duszami wszystkich
    ludzkich istot. Każdy uścisk, każdy pocałunek, czy choćby
    wymiana czułych spojrzeń były ciosem wymierzonym w jedną
    z twarzy, codziennie szczerzących zęby ze szklanego ekranu.
    Całując dziewczynę,
    Abel często usiłował wyobrazić sobie jedną z tych twarzy.
    Widział płomienie ogarniające zapadnięte policzki,
    zamieniające w popiół siwą, capią brodę, wpełzające do
    oczodołów, a potem do wnętrza pozbawionej owłosienia
    czaszki... Czuł się wtedy szczęśliwy. Szalały w nim miłość,
    lęk, nienawiść i pożądanie. A potem znowu powracał żal... A
    jednak warto było ryzykować życie dla tych kilku chwil,
    włócząc się po ulicach złego miasta.
    Podstawa cokołu, na którym spoczywał złoty gryf tonęła w
    ciemnościach, mimo iż samą rzeźbę oświetlały cztery potężne
    reflektory. Właśnie tutaj najczęściej dochodziło do spotkań
    pomiędzy nimi. Bandyci omijali to miejsce, ponieważ wokół
    cokołu było zbyt jasno. Abel przywarł plecami do chłodnego
    granitu, ocierając pot z czoła. Najgorsze było już za nim. Mógł
    sobie teraz pozwolić na krótką chwilę odprężenia. Nie
    spuszczał jednak dłoni z rękojeści rewolweru. Był ostrożny,
    jak zwykle. Swojej ostrożności zawdzięczał przecież życie.
    Anna pojawiła się nagle, w zupełnie nieoczekiwany sposób.
    Po prostu, stanęła obok niego, jak gdyby wyrosła spod ziemi.
    Abel odruchowo sięgnął po broń i uniósł ją na wysokość oczu.
    - Nie strzelaj, to ja - usłyszał znajomy głos. Odetchnął z ulgą.
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.