zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl chaotyczny.htw.pl « M E N U » » » Ktoś, kto mówi, że nie zna się na sztuce, źle zna samego siebie. » Aleksander Gieysztor Zarys dziejów pisma łacińskiego cz.2, Historia, Aleksander Gieysztor Zarys dziejów pisma łacińskiego » All About History Issue 9 - 2014 UK, Tygodniki, prasa, magazyny, Tygodniki, prasa, magazyny » Alexander Meg - Tajemnica opactwa Steepwood 13 - Honor Rushforda, Henrieta 3, Tajemnica opactwa Steepwood » Aleksander Krawczuk - Gajusz Juliusz Cezar, Historia, Krawczuk Aleksander » Alina Kowalska- DZIEJE JĘZYKA POLSKIEGO NA GÓRNYM ŚLĄSKU W OKRESIE HABSBURSKIM (1526-1742), FILOLOGIA POLSKA, HISTORIA JĘZYKA POLSKIEGO » Alfabetyczny spis bitew polskich wg G.Boczkowskiego, Historia, KONKURSY PRZEDMIOTOWE, LOSY ZOLNIERZA I DZIEJE ORĘŻA POLSKIEGO, OD OBERTYNA 1531 DO WIEDNIA 1683, LITERATURA OBOWIĄZKOWA » Aleksander Fredro - Pan Jowialski, rok II, Historia literatury polskiej do 1918, Romantyzm, Streszczenia (romantyzm), Romantyzm » Aleksander Puszkin - Dama pikowa (tłum. polskie), Filologia Rosyjska, Historia Literatury Rosyjskiej, Semestr I » Alexander Hamilton Young Statesman (Young Patriots) - Helen Boyd Higgins, Ebooks (various), Biography Mega Pack(2) » Aleksander Fredro śluby panieńskie, Historia literatury - oświecenie i romantyzm, Streszczenia - romantyzm [ Pobierz całość w formacie PDF ] Aby rozpocząć lekturę, kliknij na taki przycisk , który da ci pełny dostęp do spisu treści książki. Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym LITERATURA.NET.PL kliknij na logo poniżej. ALEXANDRE DUMAS NAPOLEON BONAPARTE Wydawnictwo „Tower Press” Gdańsk 2001 1 NAPOLEON BONAPARTE Dnia 15 sierpnia 1769 r. przyszło na świat w Ajaccio dziecię, które od rodziców otrzymało nazwisko Bonaparte, niebiosa zaś obdarzyły je imieniem Napoleon. Pierwsze dni młodości dziecka upłynęły wśród gorączkowego wrzenia, będącego zazwyczaj następstwem rewolucji. Korsyka, która od pół wieku marzyła o niepodległości, została właśnie na wpół zdobyta, na wpół sprzedana, i zaledwie wyswobodziła się z niewoli genueńskiej, uległa przemocy Francji. Paoli, pokonany pod Ponte Nuova, szukał wraz z siostrzeńcem i braćmi schronienia w Anglii, gdzie mu Alfieri poświęcił swego „Timoleona”. Nowo narodzone dziecię wdychało duszną atmosferę wzajemnej nienawiści jednych do drugich, dzwon zaś, w który uderzono przy jego chrzcie, drżał jeszcze odgłosem surm bojowych. Karol Bonaparte, ojciec dziecka, i Letycja Ramolino, matka Napoleona, oboje z rodów patrycjuszowskich, pochodzący z czarującej wioski San-Miniato, położonej nieco wyżej Florencji, należeli zrazu do rzędu przyjaciół Paolego. Z czasem jednak porzucili jego stronnictwo i ulegli wpływom francuskim. Stąd też łatwo im przyszło uzyskać od pana de Marboeufa, który powrócił na wyspę jako gubernator, wylądowawszy na niej przed dziesięciu laty jako generał, przychylne poparcie, umożliwiające umieszczenie młodego Napoleona w Szkole Wojskowej w Brienne. Prośba o przyjęcie została uwzględniona, niedługo zaś potem na liście wychowanków szkoły w Brienne wpisano następujące słowa: „Dnia dzisiejszego, 23 kwietnia 1779 r. wstąpił Napoleon Buonaparte, liczący lat dziewięć, miesięcy osiem i pięć dni do królewskiej Szkoły Wojskowej w Brienne-le-Chateau”. Nowy przybysz był zatem Korsykaninem, czyli pochodził z kraju, który jeszcze dziś z takim wytrwałym uporem zwalcza cywilizację i choć utracił niepodległość, potrafił jednak zachować swój charakter narodowy. Młody uczeń mówił dialektem swej rodzinnej wyspy; wyróżniał się też ciemną barwą skóry, przepalonej słońcem Południa, odznaczał się wreszcie ponurym, przenikliwym wzrokiem mieszkańca gór. Wystarczyło to aż nadto, by wzniecić ciekawość współtowarzyszy i pobudzić ich wrodzoną niesforność; ciekawość wieku młodego jest bowiem z natury szydercza i nielitościwa. Jeden z profesorów, nazwiskiem Dupuis, zlitował się nad biednym, opuszczonym chłopcem, zadając sobie trud wyuczenia go języka francuskiego. Po trzech miesiącach nauki chłopiec uczynił takie postępy, że zdołał przyswoić sobie także pierwsze elementy łaciny; zawsze jednak odczuwał niechęć do języków martwych. Natomiast już w pierwszych godzinach nauki okazał wielkie zdolności w naukach matematycznych. Naturalnym wynikiem tego stanu rzeczy było, że młody Napoleon rozwiązywał kolegom zadania matematyczne, w zamian za co oni wyręczali go w pracach humanistycznych i przekładach, które zawsze uważał za rzecz okropną. Pewne osamotnienie, w którym przez jakiś czas znajdował się młody Napoleon wskutek tego, że z początku nie umiał jeszcze wypowiadać swoich myśli, wytworzyło pomiędzy nim a towarzyszami szkolnymi zaporę, która nigdy już nie zanikła. Ponieważ jednak po owym pierwszym wrażeniu pozostało w nim przykre wspomnienie, przechodzące niemal w odrazę, zrodziła się w duszy młodego chłopca przedwcześnie dojrzała nienawiść do ludzi, 2 prowadząca do samotności. Niektórzy dopatrywali się w tym proroczych marzeń rodzącego się geniusza. Zresztą przeróżne okoliczności, które u innych ludzi uszłyby uwagi, nadają pewne cechy prawdopodobieństwa teorii wyrażanej przez niektórych historyków, że niezwykłemu życiu człowieka towarzyszyć musi niezwykłe dzieciństwo. W wolnych chwilach młody Bonaparte zajmował się z dużym zamiłowaniem uprawą niewielkiej, ogrodzonej działki. Pewnego dnia jeden z jego kolegów wszedł na płot, chcąc zobaczyć, co też porabia w swoim ogródku samotny Napoleon. Ku swemu zdumieniu spostrzegł, że układa on gorliwie kamienie wedle zasad taktyki wojennej, przy czym ranga wojskowa oznaczona była wielkością kamieni. Ponieważ nieproszony widz zachowywał się hałaśliwie, Napoleon odwrócił się, wzywając towarzysza szkolnego, by natychmiast zszedł z płotu. Ów jednak drwił sobie z młodocianego stratega, co wreszcie do tego stopnia wzburzyło Napoleona, iż porwał największy kamień i wycelował w sam środek czoła kolegi, który runął na ziemię poważnie ranny. W dwadzieścia pięć lat potem, gdy Napoleon znajdował się u szczytu sławy zameldowano mu, iż pewien człowiek, podający się za byłego kolegę szkolnego prosi cesarza o posłuchanie. Ponieważ zdarzało się często, że wszelkiego rodzaju oszuści chwytali się tego fortelu, by dostać się przed jego oblicze, Napoleon polecił adiutantowi, aby zapytał o nazwisko tego dawnego kolegi z ławy szkolnej. Nazwisko jednak nie wywołało żadnych skojarzeń, toteż powiedział do adiutanta: „Idź pan jeszcze raz do niego i zapytaj, czy nie mógłby mi przytoczyć pewnych okoliczności, które by obudziły moją pamięć”. Spełniwszy rozkaz, adiutant wrócił z wiadomością, że obcy przybysz zamiast odpowiedzi wskazał bliznę na czole. „Ah! teraz przypominam sobie – rzekł cesarz – rzuciłem mu generałem dywizji w głowę!” W zimie 1783–1784 spadły takie masy śniegu, że wszelka zabawa na wolnym powietrzu była niemożliwa. Będąc zmuszony spędzać wolny czas, poświęcony zazwyczaj pracy w ogródku, wśród głośnej wrzawy wesołych kolegów, Napoleon zaproponował urządzenie wycieczki za miasto i wybudowanie tam łopatami ze śniegu warownej twierdzy, którą następnie jedna część chłopców miałaby zaatakować, druga zaś bronić. Projekt był zbyt ponętny, by go młodzi chłopcy mieli odrzucić. Oczywiście twórca projektu został wybrany dowódcą jednego z oddziałów. Oblężona twierdza nie mogła oprzeć się jego sile, zdobyto ją po bohaterskiej obronie nieprzyjaciół. Już nazajutrz śniegi stajały; jednak ten nowy sposób spędzania czasu głęboko utkwił w pamięci uczniów. Już jako dorośli ludzie wspominali chętnie tę zabawę z młodych lat, kiedy zaś widzieli, jak jedno miasto po drugim poddawało się Napoleonowi, musieli przypominać sobie zwały śniegu, po których wspinali się pod wodzą Bonapartego. W miarę dorastania Napoleona rozwijały się w nim idee, które od dawna kiełkowały na dnie jego duszy, pozwalając spodziewać się owoców, które kiedyś miały wydać. Znienawidzona mu była myśl o dokonanym przez Francję podboju Korsyki, co jako jedynego Korsykanina w szkole ukazywało jako pokonanego wśród zwycięzców. Gdy razu pewnego Napoleon był na obiedzie u jednego z urzędników zakładu, kilku profesorów, którzy znali narodową wrażliwość swego wychowanka, zaczęło umyślnie wyrażać się w duchu nieprzychylnym o Paolim. Rumieniec natychmiast oblał oblicze chłopca. Nie mogąc dłużej się powstrzymać wykrzyknął: „Paoli był wielkim człowiekiem, kochającym swą ojczyznę tak, jak tylko dawni Rzymianie kochać umieli. Nigdy nie wybaczę memu ojcu, który niegdyś był jego adiutantem, iż dopomógł do zjednoczenia Korsyki z Francją. Powinien był pójść za gwiazdą przewodnią swego wodza i razem z nim paść w walce”. Tymczasem młody Napoleon osiągnął czwarty kurs nauki i w zakresie nauk matematycznych umiał niewiele mniej od swego nauczyciela, księdza Patraulta. Był już w wieku, w którym przechodziło się z zakładu w Brienne do wyższej szkoły w Paryżu. Świadectwa miał dobre, w sprawozdaniu zaś pana de Kéralio, inspektora szkół wojskowych, 3 wystosowanym do króla Ludwika XVI, powiedziano: „Kawaler de Bonaparte (Napoleon), urodzony 15 sierpnia 1769 r., wysoki na cztery stopy, dziewięć cali i dziesięć linii, ukończył kurs czwarty. Budowa cielesna dobra, zdrowie wyborne, charakter posłuszny, przyzwoity i wdzięczny, zachowanie bardzo porządne, odznaczał się zawsze zdolnością i zamiłowaniem do matematyki. W historii i geografii wcale dobre postępy, w ćwiczeniach z literatury pięknej i łaciny (którą doprowadził tylko do czwartego kursu) wyniki mniej zadowalające. Znakomicie nadaje się na marynarza. Zasługuje na przyjęcie do Szkoły Wojskowej w Paryżu”. Na podstawie tego świadectwa przyjęto młodego Bonapartego do paryskiej Szkoły Wojskowej. O pobycie Bonapartego w tej szkole nie ma nic szczególnego do powiedzenia. Należałoby wspomnieć tylko o memoriale, który wystosował do swego byłego inspektora, księdza Bertona. Młodociany ustawodawca znalazł w urządzeniach tej szkoły szereg błędów, których nie mógł pominąć milczeniem rozwijający się w nim talent administratora. Jednym z tych błędów – i to najniebezpieczniejszym ze wszystkich – był zbytek otaczający wychowanków zakładu. „Zamiast utrzymywać liczną służbę dla wychowanków szkoły – pisał – zamiast dawać im dwa razy na dzień jedzenie składające się z dwóch dań, zamiast utrzymywać kosztowną ujeżdżalnię dla jeźdźców i koni, należałoby raczej przyzwyczaić studentów, jednakże bez uszczerbku dla toku studiów, do samodzielnego usługiwania sobie, z wyjątkiem skromnej kuchni, o którą sami dbać nie powinni. Należy im podawać suchary i tym podobne rzeczy, przyzwyczaić ich do czyszczenia ubrań, butów i trzewików. Jako że są ubodzy i do służby wojskowej przeznaczeni, jest to jedyny sposób wychowania, które by im dać należało. Żywieni skromnie i zmuszeni sami dbać o swą odzież, nabiorą hartu i nauczą się wytrzymywać surowość pór roku, podległym zaś żołnierzom wpajać ślepy szacunek i posłuszeństwo”. Bonaparte liczył piętnaście i pół roku, gdy zaprojektował te reformy. W dwadzieścia lat potem założył Szkołę Wojskową w Fontainebleau. W roku 1785, po znakomicie złożonych egzaminach, Bonaparte został mianowany podporucznikiem w pułku La fére, stacjonującym wówczas w Delfinacie. Po krótkim pobycie w Grenoble zamieszkał w Valence. Tutaj kilka słonecznych promieni wspaniałej przyszłości zaczęło rozjaśniać mroki, w których tkwił wówczas młody, nie znany człowiek. Wiadomo, że Bonaparte był ubogi. Ale mimo ubóstwa stale pamiętał o popieraniu rodziny, a brata Ludwika, młodszego od siebie o dziesięć lat, sprowadził do siebie z Korsyki. Obaj mieszkali u panny Bon, przy ulicy Wielkiej 4. Bonaparte zajmował sypialnię, na górze zaś, na poddaszu, mieszkał mały Ludwik. Wierny przyzwyczajeniu nabytemu w Szkole Wojskowej, które tak bardzo przydało mu się w późniejszych latach, podczas marszów wojennych, Napoleon budził brata wcześnie rano, pukając laską w sufit pokoju, po czym udzielał mu lekcji matematyki. Młody Ludwik, który z trudem tylko mógł podporządkować się temu rozkładowi zająć, okazał się pewnego dnia jeszcze bardziej oporny, ociągając się dłużej aniżeli zazwyczaj z zejściem na dół. Napoleon ponownie uderzył w sufit, aż w końcu opieszały uczeń nareszcie się pojawił. – A cóż to się dziś z tobą dzieje, leniuchu? – zawołał Bonaparte. – O, bracie – odrzekł Ludwik – taki piękny sen miałem! – O czym śniłeś? – Śniło mi się, że byłem królem. – Kim więc ja wówczas byłem... Cesarzem? – spytał młody oficer, wzruszając ramionami. – Nuże, do roboty! Po czym nauka szła zwykłym trybem, udzielana przez przyszłego cesarza przyszłemu królowi. 1 Mieszkanie Bonapartego położone było naprzeciw sklepu bogatego księgarza nazwiskiem 1 Świadkiem tej sceny był pan Parmentier, lekarz pułku, w którym Napoleon służył jako podporucznik. 4 [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl hot-wife.htw.pl « S E A R C H » Cytat Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e) Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie. Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej

« C O P Y R I G H T   I N F O » © 2003 Ktoś, kto mówi, że nie zna się na sztuce, źle zna samego siebie.. Design by Templates For All.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL