ďťż  
logo.png
ban.jpg
Sunday, April 13th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • jamnix.pev.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » Aldiss Brian Wilson - Helikonia -03- Zima Helikonii,
    » Aldiss Brian - Helikonia 1 - Wojna Helikonii, ebooki SF
    » Aldiss Brian W. - Helikonia 03 - Zima Helikonii, E-BOOKI, Nowe (h - 123)
    » Aldiss Brian W. - Wiosna Helikonii(1), mp3, aa mp3, ksiazki, scanbooks
    » Aldiss Brian W. - Lepsza przemiana, FANTASTYKA NAUKOWA - SUBIEKTYWNY WYBÓR ANDRZEJA KRZEMIŃSKIEGO
    » Aldiss Brian Wilson - Krążenie krwi..., PONAD 12 000 podręczniki, A - 371
    » Aldiss Brian Wilson - Jeszcze jeden Człowieczek, Dokumenty
    » Aldiss Brian Wilson - Nieobliczalna gwiazda, CIEKAWE KSIAZKI
    » Aldiss Brian W. - Malacjański Gobelin, E-BOOKI, Nowe (h - 123)
    » Aldiss Brian W. - Jeszcze jeden Człowieczek, książki e
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    Brian W. Aldiss
    Non Stop
    przekład : Marek Wagner
    Powieść o bardzo interesującej fabule, której bohater Roy Complain stopniowo, krok po
    kroku, zdobywa niesamowitą i tragiczną wiedzę o swoim otoczeniu, należy do
    najwybitniejszych osiągnięć Aldissa.
    Społeczeństwo, które nie zdaje sobie lub nie chce zdawać sobie sprawy ze swojego miejsca
    we wszechświecie, nie może uważać się za prawdziwie cywilizowane. Można powiedzieć, że
    posiada ono pewne fatalne w skutkach cechy, które czynią je do pewnego stopnia
    społeczeństwem niezrównoważonym. O takim właśnie społeczeństwie mówi ta książka.
    Żadna idea będąca płodem ludzkiego umysłu nie jest nigdy, w odróżnieniu od miliarda
    czynników, które rządzą naszym wszechświatem, całkowicie zrównoważona. Nosi ona
    nieuchronnie wszystkie cechy ludzkiej słabości i może być albo zupełnie skromna i uboga,
    albo wspaniała i imponująca. Książka niniejsza mówi właśnie o takiej wspaniałej idei.
    Dla społeczeństwa, o którym mowa; idea ta była czymś więcej: z czasem stała się sensem
    jego istnienia. Sama zaś, jak to się zdarza, okazała się błędna i zniszczyła to istnienie.
    Kabiny
    Jak fala radaru odbita od jakiegoś odległego przedmiotu wraca do swego źródła, tak odgłos
    bicia serca Roya Complaina wypełniał w jego odczuciu całą otaczającą go przestrzeń. Stał w
    drzwiach swojego mieszkania słuchając gniewnego tętnienia pulsu w skroniach.
    - Więc idź już sobie, jeżeli w ogóle masz iść, dobrze? Powiedziałeś przecież, że
    wychodzisz! Zjadliwy głos za plecami, głos Gwenny, przyspieszył jego decyzję. Wydając
    stłumiony pomruk wściekłości, zatrzasnął drzwi nie odwracając się, po czym stał trąc ręce aż
    do bólu, by się opanować. Tak właśnie wyglądało życie z Gwenny, najpierw kłótnie bez
    żadnego powodu, a potem te szalone, wyczerpujące jak choroba wybuchy gniewu. Co gorsza,
    nie był to nigdy zwykły, czysty gniew, tylko obrzydliwe, lepkie uczucie, które nawet przy
    największym nasileniu nie było w stanie zagłuszyć świadomości, że wkrótce będzie tu z
    powrotem przepraszając ją i poniżając się. Cóż... Complain nie mógł się bez niej obejść.
    O tej wczesnej porze kręciło się jeszcze kilku mężczyzn. Później dopiero mieli ruszyć do
    swoich zajęć. Grupa siedząca na pokładzie grała w Skacz wzwyż. Complain podszedł do nich
    i nie wyjmując rąk z kieszeni ponuro obserwował przebieg gry ponad ich rozwichrzonymi
    głowami. Plansza do gry namalowana była na pokładzie i stanowiła kwadrat o boku równym
    podwójnej długości męskiego ramienia. Na planszy rozrzucone były bezładnie kostki i pionki.
    Jeden z grających pochylił się i przesunął swoje dwa pionki.
    - Oskrzydlenie na pozycji piątej - stwierdził z bezlitosnym triumfem, po czym uniósł głowę
    i mrugnął konspiracyjnie do Complaina.
    Complain odwrócił się obojętnie. Przez długi czas jego zainteresowanie tą grą było wręcz
    niezdrowe. Grał w nią nieustannie, tak długo, aż jego młode nogi przestały wytrzymywać
    ciągłe siedzenie w kucki, a zmęczone oczy nie były w stanie dostrzec srebrnych pionków.
    Także na innych, prawdę mówiąc prawie na wszystkich, członków szczepu Greene gra ta
    rzuciła jakiś czar, dawała im poczucie przestrzeni i siły, a więc doznania, których ich
    normalne życie było całkowicie pozbawione. W tej chwili czar prysł i Complain był już od
    niego wolny, chociaż na pewno byłoby dobrze mieć znowu coś, co by podobnie absorbowało.
    W smętnej zadumie powlókł się przed siebie nie zwracając prawie uwagi na znajdujące się
    po obu stronach drzwi, ale za to bystro obserwując przechodniów, jakby w oczekiwaniu
    jakiegoś sygnału. Nagle dostrzegł spieszącego do barykad Wantage'a, który odruchowo
    ukrywał swoją zdeformowaną lewą połowę twarzy przed ludzkimi oczami. Wantage nigdy
    nie brał udziału w grach towarzyskich. Nie znosił być otoczony ludźmi. Dlaczego Rada
    oszczędziła go, gdy był jeszcze dzieckiem? W szczepie Greene przychodziło na świat wiele
    zdeformowanych dzieci, ale oczekiwał je tylko nóż. Jako chłopcy nazywali Wantage'a
    "Dziurawą Gębą" i znęcali się nad nim, lecz obecnie, gdy wyrósł na silnego i agresywnego
    mężczyznę, ich stosunek do niego stał się bardziej tolerancyjny, a przytyki bardziej
    zawoalowane.
    Nieświadom, że jego leniwe włóczenie się nabrało sensu, Complain także skierował się w
    stronę barykady podążając za Wantage'em. W okolicy tej znajdowały się najlepsze
    pomieszczenia przystosowane do użytku Rady. Drzwi jednego z nich otworzyły się
    gwałtownie i ukazał się sam porucznik Greene w towarzystwie dwóch oficerów. Wprawdzie
    Greene był już w mocno podeszłym wieku, ale jego rozdrażnienie i nerwowy chód nosiły
    jeszcze znamiona młodzieńczego temperamentu. Obok niego szli dumnie oficerowie Patcht i
    Zilliac z wyraźnie widocznymi paralizatorami wetkniętymi za pasy.
    Ku wielkiej radości Complaina Wantage zaskoczony ich nagłym pojawieniem się wpadł w
    panikę i oddał wodzowi honory. Był to żałosny gest, głowa przyłożona do ręki zamiast na
    odwrót, co Zilliac skwitował wymuszonym uśmiechem. Służalczość była ogólnie
    obowiązującą zasadą, choć duma nie pozwalała się do tego przyznać.
    Kiedy Complain miał ich mijać, postąpił zgodnie z ogólnie przyjętym zwyczajem, to znaczy
    odwrócił się patrząc w inną stronę. Nikt nie miał prawa myśleć, że on, łowca, może być od
    kogokolwiek gorszy. Powiedziane było bowiem w Nauce: "Żaden człowiek nie jest gorszy od
    innych, chyba że sam odczuwa potrzebę okazania drugiemu szacunku".
    W wyraźnie lepszym nastroju dogonił Wantage'a i położył mu rękę na lewym ramieniu.
    Wantage odwrócił się i przystawił mu do brzucha krótki, zaostrzony kij. Ruchy miał jak
    zawsze bardzo ekonomiczne, zachowywał się jak człowiek otoczony zewsząd nagimi
    ostrzami. Czubek kija spoczywał dokładnie w okolicy pępka Complaina.
    - Spokojnie, pięknisiu. Czy zawsze tak witasz przyjaciół? - zapytał Complain odsuwając
    ostrze kija.
    - Sądziłem... Przestrzeni, łowcze... Dlaczego nie jesteś na polowaniu? - spytał Wantage
    odwracając wzrok.
    - Ponieważ idę w stronę barykad w twoim towarzystwie. Poza tym mój garnek jest pełny, a
    podatki zapłacone. Osobiście nie czuję potrzeby mięsa.
    Szli w milczeniu. Complain usiłował znaleźć się po lewej stronie Wantage'a, który jednak
    do tego nie dopuszczał. Complain był ostrożny, bał się prowokować zbytnio Wantage'a, aby
    się na niego nie rzucił. Przemoc i śmierć były zjawiskiem powszechnym w Kabinach -
    tworzyły naturalną przeciwwagę dla wysokiego przyrostu naturalnego, nikt jednak nie umiera
    chętnie jedynie dla zachowania równowagi.
    Bliżej barykad korytarz był zatłoczony i Wantage oddalił się mamrocząc coś o porządkach,
    jakie musi jeszcze zrobić. Szedł pod ścianą, wyprostowany, z pełną goryczy godnością.
    Główna barykada była drewnianą przegrodą, która całkowicie blokowała korytarz.
    Pilnowało jej stale dwóch strażników. W tym miejscu kończyły się Kabiny i zaczynał labirynt
    splątanych glonów. Sama barykada była budowlą tymczasową, gdyż miejsce, w którym ją
    stawiano, ulegało stałym zmianom.
    Szczep Greene miał charakter koczowniczy: niezdolność do uzyskania dostatecznych
    zbiorów i niezbędnej żywności zmuszała go do częstej zmiany miejsca. Polegało to na
    posuwaniu do przodu barykady przedniej, a cofaniu tylnej. Coś takiego działo się właśnie w
    tej chwili; plątanina glonów atakowana i niszczona na przodzie, mogła swobodnie rosnąć za
    nimi; w ten sposób szczep wdzierał się powoli w niekończące się korytarze, jak czerw w
    gnijące jabłko. Za barykadą pracowali mężczyźni, którzy ścinali długie łodygi z taką energią,
    że jadalny sok tryskał im spod ostrzy. Łodygi te zabezpieczano potem celem zachowania
    możliwie największej ilości soku. Suchych tyczek, pociętych na równe części, używano
    później do najróżniejszych celów. Na samym przedzie, tuż przed migającymi ostrzami,
    odbywał się zbiór innych części roślin: liści dla celów leczniczych, młodych pędów jako
    specjalnego przysmaku, nasion o różnorodnym zastosowaniu, a więc jako pożywienia,
    guzikĂłw, sypkiego balastu do kabinowej wersji tamburynu, pionkĂłw do gry Skacz wzwyĹź i
    wreszcie zabawek dla dzieci (były one na szczęście za duże, aby się zmieścić w zachłannych
    dziecięcych buziach).
    Najtrudniejszym zadaniem przy oczyszczaniu terenu z glonów było karczowanie korzeni,
    które jak stalowa siatka rozciągały się pod powierzchnią wgryzając się niektórymi odnogami
    głęboko w pokład. Po wycięciu korzeni następna ekipa zbierała łopatami humus do worków.
    W tym miejscu próchnica była wyjątkowo głęboka, pokrywała pokład prawie na wysokość
    dwóch stóp, co wskazywało na to, że tereny te były zupełnie nie zbadane i nie przebywał tutaj
    żaden inny szczep. Pełne worki dostarczano do Kabin, gdzie w kolejnych pomieszczeniach
    zakładano nowe pola uprawne.
    W trwającej przed barykadą pracy brała udział jeszcze jedna grupa mężczyzn i tę właśnie
    grupę obserwował z zainteresowaniem Complain. Byli to strażnicy. Wyżsi rangą od
    pozostałych, rekrutowali się wyłącznie spośród łowców i istniała pewna szansa, że którejś
    jawy Complain przy odrobinie szczęścia lub jako wyróżnienie wejdzie do tej godnej
    pozazdroszczenia klasy.
    Gdy prawie jednolita ściana, jaką tworzyły splątane glony, została już wykarczowana,
    oczom ludzi ukazały się ciemne otwory drzwi. Pokoje znajdujące się za tymi drzwiami kryły
    rozliczne zagadki, tysiące dziwnych przedmiotów, czasem potrzebnych, czasem zupełnie
    zbędnych lub bez znaczenia, które stanowiły kiedyś własność zaginionej rasy Gigantów. Do
    obowiązków strażników należało wyważanie drzwi prowadzących do tych starożytnych
    grobowców i rozstrzyganie, co z ich zawartości może być przydatne dla szczepu, oczywiście
    ze szczególnym uwzględnieniem siebie samych. Po pewnym czasie zawartość albo
    rozdzielano, albo niszczono, w zależności od kaprysu Rady. Wiele z tego, co w ten sposób
    trafiało do Kabin, Komenda uznawała za niebezpieczne i paliła. Sama czynność otwierania
    drzwi nie była pozbawiona ryzyka, chociaż istniało ono bardziej w wyobraźni niż w
    rzeczywistości. W Kabinach krążyły pogłoski, że inne małe szczepy także walczące o byt w
    gęstej dżungli znikały cicho i bez śladu po otwarciu takich właśnie drzwi.
    Complain nie był w tej chwili jedynym, któremu udzieliła się fascynacja pracą innych.
    Liczne kobiety, każda otoczona wianuszkiem dzieci, stały obok barykady przeszkadzając
    swoją obecnością tym, którzy byli zajęci transportem próchnicy i glonów. Z cichym
    brzęczeniem much, których Kabiny nigdy nie mogły się całkowicie pozbyć, łączyły się głosy
    dziecięce. Przy akompaniamencie tych dźwięków strażnicy otworzyli następne drzwi. Na
    chwilę zapadła cisza i nawet robotnicy rolni przerwali pracę patrząc z lękiem na stojący
    otworem pokój. Przyniósł on rozczarowanie. Nie zawierał nawet fascynującego i budzącego
    grozę szkieletu Giganta. Był niewielkim magazynem zastawionym półkami, na których leżały
    małe woreczki z różnokolorowym proszkiem. Dwa z nich, z kolorami jasnożółtym i
    szkarłatnym, spadły i popękały tworząc na pokładzie dwa wachlarze, a w powietrzu dwie
    mieszające się ze sobą chmurki. Rozległy się pełne zachwytu okrzyki dzieci, które rzadko
    widywały jakiekolwiek kolory, a strażnicy, wydając krótkie, energiczne rozkazy, ustawiwszy
    się w żywy transporter, zaczęli wynosić swoją zdobycz do czekającego za barykadą pojazdu.
    Uświadomiwszy sobie pewien spadek napicia Complain oddalił się. Może jednak mimo
    wszystko wybierze się na polowanie...
    - Ale dlaczego tam w gęstwinie jest światło, skoro nie ma nikogo, kto by go potrzebował?
    Pytanie to dotarło do Complaina pomimo gwaru. Odwrócił się i zobaczył, że zadał je jeden
    z małych chłopców zgromadzonych wokół siedzącego w kucki wysokiego mężczyzny. Obok
    stało kilka matek uśmiechając się pobłażliwie i opędzając leniwie od much.
    - Światło potrzebne jest po to, aby glony mogły rosnąć; ty także nie mógłbyś żyć w
    ciemnościach - padła odpowiedź.
    Okazało się, że udzielił jej Bob Fermour, człowiek ociężały i powolny, który z tych właśnie
    przyczyn nadawał się tylko do pracy w polu. Był wesoły nieco bardziej, niż na to zezwalała
    Nauka, i dlatego ogromnie lubiany przez dzieci. Complain przypomniał sobie, że Fermour
    miał opinię gawędziarza, i poczuł nagle gwałtowną potrzebę jakiejś rozrywki. Bez gniewu,
    który mu już przeszedł, czuł w sobie pustkę.
    - A co tam było, zanim pojawiły się glony? - zapytała mała dziewczynka.
    Dzieci wyraźnie próbowały w naiwny nieco sposób skłonić Fermoura do opowiadania.
    - Opowiedz im historię świata, Bob - poradziła jedna z matek.
    Fermour spojrzał z zakłopotaniem na Complaina.
    - Nie zwracaj na mnie uwagi - rzekł Complain - teorie znaczą dla mnie mniej niż te muchy.
    Władze szczepu nie popierały teoretyzowania ani żadnych rozważań nie mających
    praktycznego znaczenia i to było przyczyną wahania Fermoura.
    - No cóż, to są wszystko tylko domysły, ponieważ nie mamy żadnych zapisów z okresu
    poprzedzającego pojawienie się szczepu Greene - rzekł Fermour - a jeżeli nawet coś jest, to i
    tak nie ma to wielkiego sensu. - Po czym patrząc uważnie na dorosłych słuchaczy dodał
    szybko: - Mamy poza tym ważniejsze sprawy na głowie niż roztrząsanie starych legend.
    - Jaka jest historia świata, Bob? Czy jest ciekawa? - zapytał niecierpliwie jeden z chłopców.
    Fermour odgarnął chłopcu włosy spadające mu na oczy i rzekł poważnie:
    - Jest to najbardziej pasjonująca historia, jaką można sobie wyobrazić, ponieważ dotyczy
    ona nas wszystkich i całego naszego życia. Świat jest wspaniały. Zbudowany jest z licznych
    pokładów takich jak ten. Są to warstwy, które nie kończą się nigdzie, gdyż tworzą zamknięty
    okręg. W ten sposób moglibyście iść bez końca i nigdy nie dotrzeć do kresu świata. Warstwy
    te wypełnione są tajemniczymi pomieszczeniami, z których jedne zawierają rzeczy dobre, a
    inne złe, zaś wszystkie bez wyjątku korytarze zarośnięte są glonami.
    - A co z ludźmi z Dziobu? - spytał jeden z chłopców. - Czy to prawda, że mają zielone
    twarze?
    - Dojdziemy i do nich - rzekł Fermour zniżając głos, tak że jego młodociani słuchacze z
    konieczności przysunęli się bliżej. - Mówiłem wam, co się stanie, jak będziecie trzymać się
    bocznych korytarzy. Ale gdybyście dostali się na Korytarz Główny, wyjdziecie na autostradę,
    która zaprowadzi was prosto w odległe części świata. W ten sposób możecie dotrzeć do
    terytorium DziobowcĂłw.
    - Czy to prawda, że oni wszyscy mają po dwie głowy? - zapytała mała dziewczynka.
    - Oczywiście, że nie - odrzekł Fermour. Są bardziej cywilizowani od naszego małego
    szczepu - znowu spojrzał uważnie na swych dorosłych słuchaczy - ale nie wiemy o nich
    wiele, ponieważ ich tereny dzieli od nas mnóstwo przeszkód. Waszym obowiązkiem jest, w
    miarę jak dorastacie, pogłębiać wiedzę o naszym świecie. Pamiętajcie, że bardzo wielu rzeczy
    nie wiemy, a poza naszym światem mogą być jeszcze inne, których istnienia możemy się
    tylko domyślać.
    Dzieci wydawały się bardzo przejęte, ale jedna z kobiet roześmiała się i rzekła:
    - Dużo będą mieli z tego pożytku, jak zaczną się zastanawiać nad czymś, czego pewnie w
    ogĂłle nie ma.
    Complain odchodząc pomyślał, że w głębi duszy się z nią zgadza. Krążyło obecnie wiele
    tego typu teorii, mglistych i mocno zróżnicowanych, ale żadna nie znalazła poparcia u władz.
    Zastanawiał się, czy sporządzenie donosu na Fermoura poprawiłoby w czymś jego sytuację,
    ale na nieszczęście wszyscy ignorowali Fermoura, był bowiem zbyt powolny. Nie dalej jak w
    czasie ostatniej jawy został publicznie wychłostany za lenistwo wykazane w czasie prac
    polowych.
    Complain miał w tej chwili inny problem do rozwiązania - iść czy nie iść na polowanie.
    Uświadomił sobie nagle, jak to ostatnio ciągle biegał niespokojnie do barykady i z powrotem.
    Zacisnął pięści... Czas przemija, sprzyjające okoliczności przemijają, a ciągle czegoś brak i
    brak... Complain i teraz - jak to zwykle robił od czasu dzieciństwa - gwałtownie wytężył
    umysł w poszukiwaniu tego elementu, który przecież powinien gdzieś być, a którego nigdy
    nie znajdował. Niejasno zdawał sobie sprawę, że zupełnie bezwiednie przygotowuje się do
    jakiegoś kryzysu, jakiejś gwałtownej zmiany. Tak jakby wzbierała w nim gorączka, czuł
    jednak, że będzie to coś dużo gorszego.
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.