ďťż  
logo.png
ban.jpg
Thursday, April 24th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • ets2.xlx.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » Aleksander.Krawczuk-Herod, ■■ ███████ ■■ e-Booki, ▲ Krawczuk Aleksander
    » Alistair Maclean - Air Force One Zaginął, ■■ ███████ ■■ e-Booki, ▲ MacLean Alistair
    » Allen James - Tak jak człowiek myśli(1), E-booki, PSYCHOLOGIA, Allen James
    » Aleksander-Zinoview-Homo-sovieticus, E-booki, Od wojny do wojny II
    » Aldiss Brian W. - Helikonia 03 - Zima Helikonii, E-BOOKI, Nowe (h - 123)
    » Allston Aaron - Gwiezdne Wojny-Nowa Era Jedi 12- Twierdza Rebelii, Star Wars E - booki
    » Akta Dresdena. Rycerz lata Jim Butcher, e-booki, książki, Kryminał, sensacja, thriller
    » Akunin Boris - Kryminał prowincjonalny 03 - Pelagia i czerwony kogut, E-BOOKI, Nowe (h - 123)
    » Allen Danice - Siostry Darlington 01 - Zachowaj mnie w pamięci, E-BOOKI, Nowe (h - 123)
    » Akademicki Savoir-Vivre - Alicja Grochowska, Antykwariat, savoire vivre#=, Savoir vivre
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    H.R.Gigerowi
    Mistrzowi aerografu subtelnego i złowieszczego.
    Który odsłania nasze prawdziwe oblicza
    I mówi więcej, niż chcielibyśmy wiedzieć.
    A.D.F.
    ALAN DEAN FOSTER
    OBCY
    DECYDUJĄCE STARCIE
    Tłumaczył JAN KRAŚKO
    Wydawnictwa ALFA WARSZAWA 1992
    Tytuł oryginału
    ALIENS
    A novelization by Alan Dean Foster
    Based on a sceenplay by James Cameron
    Story by James Cameron
    Charakters created by Dan O’Bannon and Ronald Shusett
    Copyright Š 1986 by Twentieth Century-Fox Film Corporation
    Published by arrangment with Warner Books, Inc.
    First published by Warner Books, Inc.
    Ryszard Jankowski
    For the Polish translation
    Copyright © 1992 Jan Kraśko
    For the Polish edition
    Copyright © 1992 by Wydawnictwo “Alfa”
    ISBN 83-7001-530-1
    WYDAWNICTWO „ALFA” - WARSZAWA 1992
    Wydanie pierwsze
    Zakład Poligraficzny Wydawnictwa „Alfa”
    Zam. 671/92
    1.
    Dwoje śniących.
    Na pierwszy rzut oka kompletnie do siebie niepodobnych, ale w sumie nie
    istniała między nimi aż tak wielka różnica. Jeden był mniejszy, drugi większy. Jeden
    - osobnikiem rodzaju żeńskiego, drugi męskiego. Otwór gębowy pierwszego
    zawierał mieszaninę zębów ostrych i płaskich, co wskazywało jednoznacznie, że
    osobnik ów jest wszystkożerny, natomiast uzębienie drugiego było przystosowane
    wyłącznie do szarpania i rozdzierania zdobyczy. Oboje byli potomkami rasy
    krwiożerczych drapieżników. Osobnik pierwszy nauczył się ową genetycznie
    uwarunkowaną krwiożerczość w sobie tłumić. Ten drugi zaś nie - ostał się
    całkowicie dziki, jak jego przodkowie.
    Istotniejsze różnice dało się zauważyć nie tyle w ich wyglądzie zewnętrznym, co
    w snach, jakie śnili. Osobnik pierwszy spał niespokojnie. Z głębin jego
    podświadomości wypełzały wspomnienia niewypowiedzianych koszmarów, które
    ostatnio przeżył, i zakłócały cykl zwykle spokojnego snu hibernacyjnego. Gdyby
    nie spoczywał w pojemniku krępującym jego ruchy i gdyby nie fakt, że w czasie
    hibernacji aktywność mięśni jest ograniczona do minimum, rzucałby się
    niebezpiecznie i przewracał z boku na bok. Dlatego owszem, rzucał się i przewracał,
    lecz... tylko w myślach.
    I nie zdawał sobie z tego sprawy. Podczas snu hibernacyjnego nie zdaje się
    sobie sprawy z niczego.
    Niekiedy jednak ponure i ohydne wspomnienia z przeszłości wypływały na
    wierzch niczym ścieki kipiące pod ulicami miasta i na jakiś czas opanowywały jego
    świadomość. Wtedy w kapsule hibernacyjnej rozległ się cichy jęk, a serce
    zamkniętego w niej osobnika zaczynało bić szybciej. Komputer, który obserwował
    go niczym anioł stróż, odnotowywał podwyższoną aktywność organizmu w kapsule
    i natychmiast wkraczał do akcji, obniżając temperaturę w kapsule o stopień czy
    dwa, wprowadzając do organizmu śpiącego większą dawkę środków odurzających.
    Wtedy jęk ustawał. Śniący uspokajał się, opadał na poduszki. Zmory powrócą, ale
    dopiero za jakiś czas.
    Drugi osobnik, ten mniejszy, spoczywający tuż obok reagował na owe
    sporadyczne ataki nerwowymi drgawkami, jak gdyby wyczuwając stresy gnębiące
    towarzysza podróży. Później też się uspokajał i śnił o maleńkich ciepłych ciałkach,
    o strumieniach gorącej krwi, o kojącym wpływie przebywania między
    przedstawicielami własnego gatunku, o tym, że kiedyś jego sny się na pewno
    spełnią. Bo dzięki jakiemuś szóstemu zmysłowi wiedział, że albo wyjdą z kapsuły
    razem, albo nie wyjdą z niej nigdy.
    Ta ostatnia możliwość bynajmniej nie zakłócała mu odpoczynku. Mniejszy
    osobnik był o wiele cierpliwszy niż jego towarzysz i bardziej realistycznie oceniał
    swoją pozycję w kosmosie. Zadowalał się więc snem i oczekiwaniem, wiedząc, że
    jeśli w ogóle odzyska świadomość, znów będzie mógł polować i zabijać.
    Tymczasem zaś odpoczywał.
    Czas mija. Groza - nie.
    W nieskończoności, którą zwą kosmosem, słońca są ledwie ziarenkami piasku, a
    biały karzeł to twór godny tylko pobieżnej uwagi. Niewielki statek kosmiczny, jak
    na przykład prom ratunkowy z Nostromo, jest niemal zbyt mały, by istnieć w takiej
    pustce. Dryfował przez bezkresne otchłanie niczym elektron uwolniony ze swej
    atomowej orbity.
    Jednak nawet uwolniony elektron może zwrócić na siebie uwagę pod
    warunkiem, że natknie się na niego ktoś dysponujący odpowiednimi detektorami. I
    zdarzyło się tak, że prom ratunkowy zdryfował w pobliże znajomej gwiazdy. Ale
    zauważono go tylko i wyłącznie dzięki łutowi szczęścia. Przelatywał bowiem
    niedaleko innego statku; w przestrzeni kosmicznej "niedaleko" to każda odległość
    mniejsza niż rok świetlny. Przelatywał więc w pobliżu innego statku i znalazł się na
    granicy zasięgu jego skanerów, na samym progu rozdzielczości pokładowych
    monitorĂłw.
    Niektórzy sugerowali, żeby ową maleńką, pulsującą na ekranach kropeczkę
    zlekceważyć. Jest za mała jak na statek kosmiczny, utrzymywali, i w ogóle nie
    powinno jej tam być. No i statki kosmiczne odpowiadają na zapytania, a obiekt
    milczał jak zaklęty. Najpewniej w grę wchodził jakiś zbłąkany asteroid, odprysk
    żelazoniklowy, który wybrał się na krajoznawczą przejażdżkę po wszechświecie.
    Bowiem gdyby to był statek, na pewno robiłby przynajmniej jedno: nadawał ciągły
    sygnał ostrzegawczy, i nadawałby go do wszystkich i do wszystkiego, co znalazłoby
    się w zasięgu jego radiostacji.
    Ale nasz kapitan był człowiekiem ciekawskim. Niewielka odchyłka kursu da im
    szansę zbadania milczącego wędrowca, a sprytnie zakamuflowany wpis w księgi
    rozliczeniowe statku na pewno umotywuje dodatkowe koszta, o ktĂłre spyta armator.
    Gdy zbliżyli się do tajemniczego obiektu, osąd i decyzja kapitana znalazły pełne
    potwierdzenie: oto mieli przed sobą prom ratowniczy z jakiegoś statku.
    Prom wciąż nie dawał znaku życia, nie odpowiadał na grzeczne zapytania; nawet
    światła pozycyjne miał wygaszone. Ale nie, nie był całkowicie martwą skorupą.
    Niczym organizm narażony na przenikliwe zimno wykorzystywał resztki energii, by
    chronić w swym wnętrzu coś niezmiernie drogocennego.
    Kapitan wybrał trzech ludzi, którzy mieli wejść na pokład zbłąkanego
    wędrowca. Łagodnie, jak orzeł muskający w locie zgubione piórko, większy statek
    przybił do burty Narcissusa. Metal dotknął metalu. Uruchomiono wieloszczękowe
    chwytaki. Odgłosy manewru cumowania niosły się echem we wnętrzu obu statków.
    Nałożywszy ciężkie skafandry ciśnieniowe, trzech zwiadowców weszło do
    śluzy. Mieli z sobą przenośne reflektory oraz niezbędny sprzęt. Ponieważ tlen jest
    zbyt cenny, by oddawać go próżni, cierpliwie czekali, aż wchłoną go urządzenia
    klimatyzacyjne statku. Później rozsunęli zewnętrzne drzwi.
    Pierwsze wrażenia, jakie odnieśli patrząc na prom z bliska, przyniosły
    rozczarowanie: przez iluminator w luku wejściowym nie dostrzegli żadnych świateł,
    nie zauważyli też najmniejszych oznak życia. Manipulowali chwilę przyciskami na
    burcie promu, ale luk ani drgnął - zaklinowano go na dobre od wewnątrz.
    Sprawdziwszy, Ĺźe w kabinie nie ma powietrza, uruchomili automatyczny spawacz.
    W ciemności rozbłysły dwie jaskrawe smugi płomienia, uderzyły w metal z obu
    stron luku i obrysowawszy go spotykały się na dole bariery. Dwóch zwiadowców
    przytrzymało trzeciego, który kopnął nogą w metalową płytkę i odrzucił ją na bok.
    Droga na pokład stała otworem.
    We wnętrzu promu było ciemno i cicho jak w grobie. Na podłodze wił się
    kawałek liny cumowniczej. Jej urwany i nadpalony koniec spoczywał tuż przy luku.
    Nieco dalej, obok kabiny sterowniczej, dostrzegli nikłe światło. Ruszyli w tamtą
    stronę.
    W głębi, spod kopuły pojemnika hibernacyjnego, biła mglistoczerwona
    poświata. Pojemnik hibernacyjny... Dobrze znali ten kształt. Nim podeszli bliżej,
    wymienili między sobą szybkie spojrzenia. Dwóch z nich pochyliło się nad grubym
    szkłem przezroczystego sarkofagu. Trzeci został z tyłu. Studiował wskaźniki i
    głośno mamrotał:
    - Ciśnienie wewnętrzne w normie. Zakładając, że kadłub i oprzyrządowanie są
    nienaruszone... Na pierwszy rzut oka wszystko działa. Aparatura jest po prostu
    wyłączona. Ktoś chciał zaoszczędzić jak najwięcej energii... Ciśnienie w kapsule
    hibernacyjnej stabilne. Prąd wciąż płynie, ale głowę daję, że akumulatory niedługo
    by zdechły. Spójrzcie tylko na wskaźniki. Ledwo się tlą. Widzieliście kiedy
    hibernator tego typu?
    - Pochodzi z końca lat dwudziestych... - Zwiadowca oparł się o szkło kapsuły i
    wymamrotał do wewnętrznego mikrofonu: - Niezłą kobitkę tu mamy...
    - Niezłą kobitkę, cholera... - burknął jego towarzysz, chyba nieco rozczarowany.
    - Wszystkie diody świecą na zielono, a to znaczy, że ona żyje, nie? Premię za
    odzyskanie utraconego mienia szlag trafił.
    Nagle jeden ze zwiadowców, wyraźnie zdziwiony, uniósł rękę.
    - Hej! Coś tam koło niej leży! To nie człowiek. I chyba też żyje. Nie widzę za
    dobrze, jest częściowo przykryte włosami kobiety... Jakieś takie rudawe...
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.