ďťż  
logo.png
ban.jpg
Friday, May 9th, 2025 
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • efriends.pev.pl
    • « M E N U »

    »

    » Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.
    » Aleksander Kwaśniewski- Izaak Stoltzman, Zachomikowane i Od Was, Od Was
    » Alice Miller ĹšrĂłdło horroru w kołysce, Zachomikowane, Nauka, Studia i szkoła, Pedagogika, Dorosłe Dzieci
    » Alice Miller Skąd się bierze przemoc, Zachomikowane, Nauka, Studia i szkoła, Pedagogika, Dorosłe Dzieci
    » Aleksander Sowa - Jak ulepszyć swojego Fiacika, aaaaaaaaaaaaaaaaaa, Kolekcja Złotych Myśli do zachomikowania +2000p
    » Aleksander Sowa - Jak jeĹşdzić oszczędnie, aaaaaaaaaaaaaaaaaa, Kolekcja Złotych Myśli do zachomikowania +2000p
    » Alex Jones - Fall of The Republic, zachomikowane (Misia Gdansk)
    » Alex Jones - The Obama Deception, zachomikowane (Misia Gdansk)
    » Alison Kent - Trzy zyczenia, Ebooki, zachomikowane
    » Alexandra Belinda - Dzika Lawenda, Nowo zachomikowane
    » Ally Condie - Dobrani, !!! 2. Do czytania, Zachomikowane(1)
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
    ISABEL ALLENDE
    DOM DUCHÓW
    tłum. Zbigniew Marcin Kowalewski
    Tytuł oryginału: La casa de los espiritus
    1982
    Wydanie polskie 2003
    Mojej matce, babce i innym niezwykłym kobietom
    występującym w tej opowieści
    I. A.
    W końcu jak długo żyje człowiek?
    Żyje tysiąc lat czy tylko rok?
    Żyje tydzień czy kilka wieków?
    Na jak długo umiera człowiek?
    Co to znaczy na zawsze?
    Pablo Neruda
    PIĘKNA ROSA
    Barrabas przyjechał do nas drogą morską, zapisała delikatną kaligrafią mała Clara. Już
    wówczas miała zwyczaj zapisywać rzeczy ważne, później zaś, gdy zaniemówiła, zapisywała
    również błahostki, nie podejrzewając, że w pięćdziesiąt lat później posłużę się jej zeszytami,
    by przywrócić pamięć o tamtej epoce i przetrwać czasy trwogi, które nadeszły. Barrabasa
    przywieziono w Wielki Czwartek. Siedział we wstrętnej klatce pokryty własnymi
    ekskrementami i moczem i spoglądał zagubionym wzrokiem nędznego i bezbronnego
    więźnia, lecz po królewskim sposobie trzymania łba i rozmiarach kości można było się
    domyślić, że wyrośnie na owego legendarnego giganta, jakim stał się później.
    Rankiem tego dnia panowała senna, przypominająca jesień atmosfera, toteż nic nie
    zwiastowało wydarzeń, które opisała dziewczynka, aby nie poszły w niepamięć; miały one
    miejsce podczas sumy w kościele św. Sebastiana, w której wzięła udział wraz z całą rodziną.
    Figury świętych przykryto na znak żałoby fioletowymi płachtami, które jak co rok o tej porze
    dewotki powyciągały z szafy w zakrystii i odkurzyły, i pod żałobnymi prześcieradłami
    królestwo niebieskie wyglądało jak stos mebli przed przeprowadzką - tego żałosnego efektu
    nie mogły zrównoważyć ani świece i kadzidło, ani jęki organów. Zamiast pełnokształtnych
    świętych z identycznymi twarzami cierpiętników, w wyszukanych perukach z włosów
    zmarłych, rubinach, perłach, szmaragdach z malowanego szkła i strojach florenckiej szlachty,
    widać było sterczące groźnie ciemne, zamazane sylwetki. Jedynym, któremu żałoba
    wychodziła na korzyść, był patron kościoła, św. Sebastian, ponieważ podczas Wielkiego
    Tygodnia oszczędzano wiernym widoku jego nieprzyzwoicie wygiętego ciała, przeszytego
    pół tuzinem strzał, ociekającego krwią i łzami niczym cierpiący homoseksualista, którego
    rany, cudownie świeże dzięki pędzlowi ojca Restrepo, budziły w Clarze wstręt.
    Był to długi tydzień skruchy i postu: nie grano w karty, nie słuchano muzyki, która
    mogłaby zachęcać do rozpusty lub sprzyjać zaniedbaniu, i na tyle, na ile było to możliwe,
    okazywano smutek i przestrzegano czystości, choć właśnie w tych dniach diabeł szczególnie
    natrętnie wodził słabe ciało katolickie na pokuszenie. Post polegał na spożywaniu delikatnych
    ciastek z ciasta francuskiego, smakowitych duszonych warzyw, puszystych plackĂłw
    kukurydzianych i wielkich serów przywiezionych ze wsi, którymi rodziny upamiętniały Mękę
    Pańską, wystrzegając się kosztowania nawet najmniejszego kawałka mięsa lub ryby pod
    groźbą ekskomuniki, przed którą ostrzegał ojciec Restrepo. Nikt nie odważyłby się okazać mu
    nieposłuszeństwa. Ksiądz był wyposażony w długi oskarżycielski palec, którym publicznie
    wskazywał grzeszników, i w język wyćwiczony w targaniu uczuciami wiernych.
    - Ty złodzieju, który okradłeś Kościół! - krzyczał z ambony wskazując na młodzieńca
    usiłującego zasłonić twarz kołnierzem. - Ty bezwstydnico, która prostytuujesz się w dokach! -
    oskarżał zniedołężniałą, dręczoną artretyzmem i oddaną Matce Boskiej z Karmelu dońę Ester
    Truebę, która zaskoczona przecierała oczy, gdyż nawet nie znała znaczenia tego słowa ani nie
    wiedziała, gdzie znajdują się doki.
    - Kajajcie się, grzesznicy, nieczysta padlino, niegodna ofiary Naszego Pana! Pośćcie!
    Okazujcie skruchę!
    Kapłan musiał powściągać gorliwość, z jaką wypełniał swoje powołanie, aby nie
    okazać otwartego nieposłuszeństwa zwierzchnikom kościelnym, którzy uginając się przed
    wiatrami modernizmu byli przeciwni noszeniu włosiennicy pokutniczej i biczowaniu się. On
    sam był zwolennikiem garbowania skóry jako środka walki ze słabościami duszy. Słynął z
    rozpasanego krasomówstwa. Najwierniejsi chodzili za nim z parafii do parafii i pocili się
    słysząc, jak mówi o cierpieniach grzeszników w piekle, ciałach rozszarpywanych przez
    wymyślne maszyny do tortur, wiecznych ogniach, hakach, które przebijały członki męskie,
    obrzydliwych gadach, wchodzących w otwory kobiece, i o wielu innych rodzajach kaźni,
    którymi ubarwiał każde kazanie, by siać strach boży. Opisywał nawet najintymniejsze
    anomalie samego szatana, a wszystko to czynił z akcentem galisyjskim; jego misją kapłana na
    tym padole było potrząsanie sumieniami zobojętniałych Kreolów.
    Severo del Valle był ateistą i masonem, lecz miał ambicje polityczne i nie mógł
    pozwolić sobie na luksus nieobecności na najbardziej uczęszczanych mszach w niedziele i
    święta kościelne. Jego żona Nivea wolała porozumiewać się z Bogiem bez pośredników,
    żywiła głęboką nieufność do osób w sutannach i nudziły ją opisy nieba, czyśćca i piekła, lecz
    towarzyszyła mężowi powodowanemu parlamentarnymi ambicjami, ponieważ miała nadzieję,
    że jeśli zasiądzie w Kongresie, to ona uzyska dla kobiet prawo głosu, o które walczyła od
    dziesięciu lat, nie tracąc animuszu mimo wielokrotnego zachodzenia w ciążę. W ten Wielki
    Czwartek ojciec Restrepo doprowadził słuchaczy swoimi apokaliptycznymi wizjami do granic
    wytrzymałości i Nivea dostała mdłości. Zastanawiała się, czy znów nie jest w ciąży. Mimo
    podmywania się octem i gąbką nasączoną żółcią wydała na świat piętnaścioro dzieci, z
    których żyło jedenaścioro, i miała powody sądzić, że dochowała się już całego potomstwa,
    ponieważ najmłodsza córka, Clara, miała dziesięć lat. Wyglądało na to, że jej zdumiewająca
    płodność wytraca wreszcie impet. Skłonna była upatrywać przyczynę złego samopoczucia we
    fragmencie kazania ojca Restrepo, w którym wskazał na nią mówiąc o faryzeuszach chcących
    zalegalizować bękarty i śluby cywilne, spowodować rozkład rodziny, ojczyzny, własności i
    Kościoła, przyznać kobietom tę samą pozycję społeczną co mężczyznom i rzucić otwarte
    wyzwanie prawom boskim, które są w tej dziedzinie bardzo precyzyjne. Nivea i Severo
    zajmowali wraz z dziećmi cały trzeci rząd ławek. Clara siedziała obok matki, która z
    niecierpliwością ściskała jej rękę, ilekroć ksiądz rozwodził się zbytnio nad grzechami
    cielesnymi, ponieważ wiedziała, że pod wpływem jego wywodów mała skłonna jest tworzyć
    w swojej wyobraźni obrazy nawet najbardziej nieprawdopodobnych zboczeń, o czym
    świadczyły pytania, które zadawała i na które nikt nie umiał odpowiedzieć. Clara była
    przedwcześnie dojrzała i miała bujną wyobraźnię, którą wszystkie kobiety w rodzinie
    dziedziczyły po matkach. W kościele podniosła się temperatura i przenikliwy zapach świec,
    kadzidła i zbitego tłumu potęgował nudności. Nivea pragnęła, by uroczystość skończyła się
    wreszcie i by mogła wrócić do chłodnego domu, usiąść w korytarzu między paprociami i
    delektować się popijaną z dzbana orszadą, którą Nana przygotowywała w dni świąteczne.
    Przyjrzała się dzieciom; najmłodsze były zmęczone, sztywne w niedzielnych strojach, a
    uwaga starszych zaczynała się rozpraszać. Jej wzrok padł na Rosę, najstarszą z żyjących
    córek, i jak zwykle doznała uczucia zaskoczenia.
    Dziwna uroda Rosy miała w sobie coś niepokojącego, przed czym nawet ona nie
    mogła uciec; wydawała się ulepiona z innej niż rasa ludzka gliny. Nim Rosa przyszła na
    świat, Nivea wiedziała, że będzie to dziecko nie z tego świata, bo widywała je w snach, toteż
    nie zdziwiła się, gdy położna krzyknęła z wrażenia na widok noworodka. Rosa urodziła się
    biała, gładka, bez zmarszczek, jak fajansowa lalka, z zielonymi włosami i żółtymi oczyma i -
    jak powiedziała położna żegnając się znakiem krzyża - była najcudowniejszym stworzeniem,
    jakie pojawiło się na ziemi od czasów grzechu pierworodnego. Od pierwszej kąpieli Nana
    myła jej włosy wywarem z rumianku, co złagodziło ich barwę, nadając im odcień starego
    brązu, i kładła nagą na słońcu, aby wzmocnić skórę, która w najbardziej delikatnych
    okolicach brzucha i pod pachami była niemal przezroczysta, tak że widać było żyły i ukrytą
    tkankę mięśniową. Okazało się jednak, że te cygańskie wybiegi nie wystarczą, i szybko
    rozeszła się pogłoska, że oto urodził się anioł. Nivea miała nadzieję, że niewdzięczny okres
    dorastania przysporzy córce pewnych niedoskonałości, lecz nic takiego nie nastąpiło -
    przeciwnie, osiemnastoletnia Rosa nie przytyła i nie dostała pryszczy na twarzy, przybyło jej
    natomiast morskiego wdzięku. Miękki lazurowy połysk skóry, kolor włosów, powolność
    ruchów, ciche usposobienie przypominały mieszkańca wód. Było w niej coś z ryby i gdyby
    miała ogon pokryty łuską, byłaby w sposób oczywisty syreną, lecz fakt, że była dwunożna,
    sytuował ją na niewyraźnej granicy między postacią ludzką a mitologiczną. Mimo wszystko
    wiodła niemal normalny tryb życia, miała narzeczonego i należało się spodziewać, że
    pewnego dnia wyjdzie za mąż, a wówczas odpowiedzialność za jej urodę przejdzie w inne
    [ Pobierz całość w formacie PDF ]
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • hot-wife.htw.pl
    		•
    « S E A R C H »


    Cytat

    Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg
    I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e)
    Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas
    W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie.
    Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej
    « C O P Y R I G H T   I N F O »
    © 2003 Ktoś, kto mĂłwi, Ĺźe nie zna się na sztuce, Ĺşle zna samego siebie.. Design by Templates For All.