zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl efriends.pev.pl « M E N U » » » Ktoś, kto mówi, że nie zna się na sztuce, źle zna samego siebie. » Albert Hourani - Historia Arabów, Historia » Alberto Moravia - Obojętni, ◕ EBOOK, ◕ Ebook z opisami, ebooki po polsku » Albert Hoffman - LSD moje trudne dziecko, książki, książki » Albert Hoffman - LSD moje trudne dziecko, ✹ PEDAGOGIKA + materiały do pracy z dziećmi, ✹Resocjalizacja, patologie społeczne » Albertus Magnus or Egyptian Secrets of White and Black Art for Man and Beast, wiedza tajemna, ZAJRZYJ TU! Różne » Albert Einstein, Alll, Studia, VII semestr, Wynalazczość i ochrona własności » Albert Taylor - Wędrówki duszy, EBOOKI WIEDZA TAJEMNA » Albert Hoffman - LSD - moje trudne dziecko, ebooki » Alberts - Fundamentals of Cancer Prevention 2e (Springer, eBooks » Albert Hofmann - LSD moje trudne dziecko, ebooki [ Pobierz całość w formacie PDF ] ALBERT CAMUS ESEJE Wybór i przekład JOANNY GUZE Wstęp napisał JERZY KOSSAK PAŃSTWOWY INSTYTUT WYDAWNICZY Wybór i przekład na podstawie wydania: Biblioth èq ue de la Pl é iade, 1965, Albert Camus Essais oraz Carnets I, 1962, Carnets II, 1964, Paris, Gallimard. Przypisy z uwzględnieniem komentarza R. Quilliota i L. Faucona w wydaniu Biblioth èq ue de la Pl é iade opracowała Joanna Guze Okładkę projektowała Joanna Gutt KLASYK TRAGICZNEGO HEROIZMU „Pracuję codziennie rano, trzy lub cztery godziny. Czę­ sto przerabiam to, co już napisałem — coraz bardziej, w miarę jak się starzeję [...] Planuję także powieść [...] Po­ stanowiłem wrócić do reżyserii. Przygotowuję festiwal w Angers [...] Myślę o adaptacji Biesów i napisaniu sztuki scenicznej w rodzaju Le Soulier de Satin Claudela. Będzie to przemieszanie motywów Fausta i Don Juana. Oczy­ wiście Sganarelle będzie Mefistofelesem filozofem i loka­ jem w jednej osobie. Poruszę tam furę myśli, będzie świet­ na zabawa..." Wywiad udzielony Dominique Audry, współpracowniczce „Nouvelle Revue Francaise", jest jednym z ostatnich zapi­ sów planów twórczych Camusa. Albert Camus zginął w wypadku samochodowym 4 stycz­ nia 1960 roku. Czterdziestosiedmioletni pisarz zostawił po sobie spuś­ ciznę czysto literacką ilościowo niewielką; jedną powieść: Dżuma, dwa większe opowiadania: Obcy i Upadek, zbiór nowel: Wygnanie i królestwo, cztery dramaty: Kaligula, Nieporozumienie, Stan oblężenia, Sprawiedliwi, dwa tomy szkiców filozoficznych: Mit Syzyfa, Człowiek zbuntowany, i bogatą eseistykę. Nagroda Nobla, którą otrzymał w roku 1957, będąc pisa­ rzem jeszcze młodym i o dorobku ilościowo tak niewielkim, przypadła mu jako współczesnemu moraliście. Zawarł bo­ wiem zarówno w swojej prozie literackiej, jak dramatach, publicystyce i szkicach filozoficznych niepokoje i nadzieje swojego czasu i swojego pokolenia. W dziesięć lat po jego śmierci, kiedy literackie dzieła Camusa ulegają procesowi przekształcania się w klasykę, a wiele stronic tych dzieł zaczyna razić nas swoją czasem zamierzoną, a częściej mimowolną retoryką — jego eseisty­ ka okazuje się żywa. Odzwierciedla bowiem, w sposób bardziej jaskrawy niż twórczość literacka, intelektualne i moralne konflikty Ca­ musa, ukazuje kierunki poszukiwań myślowych i przyczyny zahamowania w działaniu praktycznym. W istocie nie ma chyba w historii najnowszej myśli euro­ pejskiej bardziej drastycznego przykładu wewnętrznych konfliktów zrodzonych przez przeciwstawność postawy bun­ tu społecznego z uchylaniem się od działania. Bądźmy zresztą sprawiedliwi: w okresie próby najcięższej Camus wybrał walkę, — kombatant francuskiego Ruchu Oporu był współzałożycielem i redaktorem konspiracyjnego, le­ wicowego wówczas, pisma „Combat". Jednakże okres po­ wojenny ukaże nam szamotanie się Camusa — pisarza, moralisty, polityka w dążeniu do jasnego określenia swojej postawy ideowej i kierunku praktycznego działania. Urodzony w Mondovi w Algierii, Camus, półsierota, wy­ chowywał się w Belcourt w w środowisku białej algierskiej biedoty. Algieria była jego ojczyzną. W okresie rozognia­ nia się kolonialnej wojny prowadzonej przez Francuzów przeciw algierskim powstańcom i algierskiej ludności arabskiej Camus, pełen odrazy wobec metod kolonialnego terroru, szuka jednocześnie gorączkowo jakiegoś kompro­ misowego rozwiązania. Rodzi się stąd kształt utopii: kon­ cepcja autonomicznej, federacyjnej Algierii na wzór Szwaj­ carii. „...Dalej pójść nie mogę — napisze. — Jako Francuz nie mogę wszak zaciągnąć się do partyzantki algierskiej." 1 Camus, którego całe świadome życie związane jest z sze­ roko pojętą społeczną lewicą i który należy do lewicy w okresie okupacji — potem będzie się stale dystansował wobec programu rzeczywistej rewolucji społecznej i rzeczy­ wistego buntu zmieniającego historię. To ten właśnie smut­ ny paradoks zrodzi gorzką ocenę Claude Bourdeta, niegdyś współtowarzysza Camusa z redakcji konspiracyjnego „Com­ bat", który po śmierci pisarza napisze: „Dziwny wydaje się kontrast między jego chęcią działa­ nia i odmową wszelkiego działania; usprawiedliwianie tej odmowy, jej teoretyczna motywacja w Człowieku zbunto­ wanym mimo przejrzystej analizy trafia w pustkę, prze- kładając bunt jednostkowy nad rewolucję, podczas gdy w artykule w 1944 roku ściśle wiązał bunt z rewolucją [...] Trzeba również przypomnieć, że ten pisarz, który raczej przysłużył się prawicy w ciągu kilku ostatnich lat, ponie­ waż atakował tylko lewicę, zachowywał się w ten sposób dlatego, iż z przeszłości działacza pozostało mu uparte po­ czucie nieuchronnego zwycięstwa rewolucji." 2 Jest wszakże w twórczości filozoficznej i literackiej Ca­ musa zawarty inny szczególny paradoks: oto myśliciel, któ­ ry podejmie wątki właściwe współczesnej koncepcji irra­ cjonalnego pesymizmu, przekształci owe wątki i motywy tak, że będą przyświadczały racjonalizmowi, śmiałości myśli czasu skierowanego przeciw złu w świecie ludzkim. „Jego myśl — pisze Witold Zalewski — wychodziła na spotkanie czytelnika z głębi tego ciemnego obszaru, gdzie rozbudzone, ale ukryte, nadal nie rozpoznane czaiły się trwogi ludzkie. Z jego nazwiskiem łączy się literaturę prze­ nikniętą duchem absurdu. Ale inaczej niż Kafka albo dzi­ siejsi przedstawiciele awangardy (Beckett, Ionesco), dla których absurd istnienia jest zamkniętym horyzontem twór­ czości, Camus, rozpoczynając od odkrycia absurdu, idzie o krok dalej. Już w tomie Dwie strony tego samego pisze: «To, co mnie zajmuje, to nie tyle odkrycie absurdu; to je­ go konsekwencje.» Kafka widział jedynie człowieka skaza­ nego, Camus rozumie, że człowiek jest skazany, mimo to chce podjąć walkę. I nie jest to walka bez sensu. Bo ist- ludzkiej i głosiły pochwałę [ Pobierz całość w formacie PDF ] zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl hot-wife.htw.pl « S E A R C H » Cytat Dobry przykład - połowa kazania. Adalberg I ty, Brutusie, przeciwko mnie?! (Et tu, Brute, contra me?! ) Cezar (Caius Iulius Caesar, ok. 101 - 44 p. n. e) Do polowania na pchły i męża nie trzeba mieć karty myśliwskiej. Zygmunt Fijas W ciepłym klimacie najłatwiej wyrastają zimni dranie. Gdybym tylko wiedział, powinienem był zostać zegarmistrzem. - Albert Einstein (1879-1955) komentując swoją rolę w skonstruowaniu bomby atomowej

« C O P Y R I G H T   I N F O » © 2003 Ktoś, kto mówi, że nie zna się na sztuce, źle zna samego siebie.. Design by Templates For All.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL